Geen categorie

De rijschoolhouder als begrafenisondernemer

Rond Allerheiligen verschijnen allerlei artikelen in de media over de dood en alles wat daarmee te maken heeft. Kerkhoven, begrafenissen, crematies enzovoorts.

Ik begreep uit de krant dat steeds minder mensen een kerkelijke uitvaart nemen. Kennelijk geven ze er de voorkeur aan om het ‘onder ons’ te doen. Dat gebeurt dan in een crematorium of anderszins.

Och ja, dat moet iedereen zelf weten. In het crematorium wordt evenveel gehuild als in de kerk, dus daar zit het verschil niet in. Wel bijvoorbeeld in de muziek. In het crematorium hoor je allerlei kaskrakers, van André Hazes tot Beppie Kraft. In de kerk blijven het doorgaans Gregoriaanse gezangen, als het kerkkoor tenminste nog bestaat, want ook daar is de neergang van de katholieke kerk merkbaar.

Ik ben zelf niet zo van de hippe cd’s en de vakantiefoto’s bij een uitvaart, maar wie weet komt dat omdat ik als misdienaar in mijn jeugdjaren als vanzelfsprekend zowel de ‘mis diende’ bij bruiloften alsook begrafenissen. Dat plechtige, dat had wel iets, vond ik. En de begrafenissen waren weliswaar droevig maar niet eng. Sterker nog, de eerste liefdes ontdoken op het kerkhof, omdat we daar als misdienaars van pakweg 12 jaar de meisjes lieten komen. Immers, doorgaans was het daar rustig, en het was door onze status als helper van de pastoor ook een beetje ons domein.

Enfin, ik las ook dat er in de uitvaartwereld een harde concurrentiestrijd is losgebarsten. Enerzijds heb je de grote maar ook nogal anonieme ketens, die door het hele land en daarbuiten werken. En anderzijds blijkbaar de opkomende trend van ZZP’ers. Die bemoeien zich tegenwoordig zelfs met je als je er in feite niet meer bent. Diploma’s schijnen voor de uitvaartwereld niet nodig te zijn. Zoals je in Nederland voor veel beroepen geen diploma’s meer nodig hebt. Of je nu makelaar wilt worden of rijschoolhouder, Je kunt gewoon vandaag beginnen als je je hebt ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Tja, ik moet er toch niet aan denken dat ik afgelegd word door de rijschoolhouder die zichzelf heeft ‘omgeschoold’ tot begrafenisondernemer. Nee, ook in deze branche geef ik de voorkeur aan familiebedrijven die dit vak al van generatie op generatie beoefenen. Want volgens mij is het toch een vak om op een juiste manier met overledenen en hun nabestaanden om te gaan. Het moeten geen types zijn die de nabestaanden bij wijze van spreken ook nog een verzekeringspolis willen verkopen.

Ik zag op het kerkhof, waar mijn familie is begraven, dat er relatief weinig graven bij zijn gekomen. Komt natuurlijk door het toenemende aantal crematies. En een aantal oude graven bleken verdwenen. Opgeruimd heet dat. Je betaalt tien jaar huur en als je daarna de overeenkomst niet verlengt, worden de knoken opgegraven en blijkbaar ergens gedeponeerd. Waar zou ik niet weten. De teksten op de grafstenen die allemaal variëren op het thema ‘Rust zacht’, zijn daarom maar betrekkelijk, want ook na je dood gelden kennelijk nog de financiële wetten die maken dat alles tijdelijk is.

Op een markt in België had ik nog een paar potten witte chrysanten op de kop weten te tikken, met van die grote bloemen. Die stonden vroeger op elk graf te pronken. Maar ik was nu de enige geloof ik Je kunt ze nauwelijks nog krijgen tegenwoordig. Die chrysanten geven alleen maar grote bloemen, als je door de zomer heen de kleine bloemknoppen weghaalt en er maar een stuk of acht overhoudt. Alle kracht van de plant gaat dan in die acht bloemen zitten. Maar dat is teveel werk kennelijk, ook voor de meeste bloemenhandelaren. Dus zie je nu alleen chrysanten met kleine bloemen. Ook mooi, daar niet van, maar toch.

Ik ben in ieder geval voorbereid op de viering van Allerheiligen. Maar er is nog een verschil. In mijn jeugdjaren moesten we altijd goed oppassen dat die chrysanten niet bevroren. En dan stonden we in dikke winterjassen bij het graf. Nu tik ik dit stukje in de tuin, in mijn zwembroek.

 

Jo Cortenraedt

Deel dit artikel:
Meer artikelen over:
Geen categorie

Gerelateerd nieuws