De ontheiliging van de glossy
De crisis is nog niet voorbij – volgens de laatste berichten uit Duitsland helemaal niet zelfs – en er verschijnen alweer wat nieuwe bladen, nadat er de afgelopen jaren de nodige zijn afgehaakt. Magazines, zeker als ze wat luxe zijn uitgevoerd, hebben een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mensen die van luxe houden en dus automatisch denken dat ze zelf ook zo’n productie kunnen maken.
Wat je bijna niet meer tegenkomt, is dat iemand vanuit een journalistieke en dus hopelijk inhoudelijke achtergrond tot een dergelijk initiatief komt. Dat vind ik jammer want daar zou het toch eigenlijk om moeten gaan. Het is als met een mooie vrouw of man. Het uiterlijk is niet onbelangrijk maar de inhoud toch minstens zoveel.
Allerlei hele of halve ondernemers vinden het ‘leuk’ om iets uit te brengen in de sfeer van ‘lifestyle’. Een wel heel breed begrip. De doelstelling is dan al gauw heel goed zichtbaar: geld verdienen. Er verschijnen bladen waar niet 1 pagina redactie in staat. Enkel en alleen commercie. En dan heel trots praten over het creatieve proces hoe ze dat voor elkaar hebben gekregen. Voor de lezers is het niet interessant om enkel commerciële teksten voor de neus te krijgen, maar degene die eraan wil verdienen, zal dat worst wezen.
Ik heb niks tegen commercie, die is nodig om alles betaalbaar te maken. Maar ik heb altijd geleerd dat je begint met de inhoud. En dan moet je een commerciële basis hebben om die inhoud te dragen. Misschien ouderwets, maar toch, ik hou er maar aan vast.
Pastoor Kurris van de OLV-basiliek in Maastricht heeft nu ook een eigen ‘lifestyle-krant’ uitgeven. Een zogeheten ‘holy glossy’. En hij heeft zelf, samen met de initiatiefneemster, de advertenties opgehaald. Het goede doel: de restauratie van de kerk. Een mooi doel vind ik zelf. Een prachtige kerk, die moet ten allen tijde behouden blijven. En dus zeggen winkeliers niet gauw nee als de pastoor langs komt. Het is een alternatieve offerschaal.
Maar eigenlijk voelt het raar dat de kerk, waar alleen het hogere als kernwaarde geldt, zich op de lifestyle tour moet gaan begeven. Ik vind het krom en eigenlijk moet een kerk en dus ook een kerkbestuur zich daar niet voor lenen. De schoonheid van een mooie mis zit toch vooral in de ziel, in een zekere soberheid. Er zitten dan wel wat roomse rituelen omheen, maar met luxe heeft het niets te maken, dat zou de reinheid van de geest blokkeren. Natuurlijk moet het geloof met de tijd meegaan, niks mis mee. Maar het wordt met zo’n holy glossy erg commercieel en dubbel. Ik denk niet dat je een religie en het kerkelijk instituut daarvoor moet gebruiken.
En zo hoor ik nog van allerlei initiatieven voor glossys. Straks heeft elke straat en elk café een eigen glossy. Prima hoor. Ik word niet jaloers en ik heb niet de arrogantie om te stellen dat wij dat alleen bij Chapeau kunnen. Maar ik vind wel dat bedrijven en partijen zich zoveel mogelijk bij de corps business moeten houden. Anders wordt de journalistieke gedachte van een tijdschrift ontheiligd.
Nee nee, niemand hoeft te omen biechten hoor. Drie Weesgegroetjes zijn voldoende.
Jo Cortenraedt
