Daan Myngheer en Antoine Demoitié. Tien dagen geleden waren het volstrekt onbekende namen. Jonge beroepsrenners die ervan dromen om hun status van knecht te ontstijgen.
Nu kent iedereen ze. Uitgerekend in de week van de Hoogmis. De week van de 100e Ronde van Vlaanderen. Maar niet van het podium, maar van hun noodlot.
Myngheer’s sporthart liet hem in de steek. In de ochtendetappe van het Criterium International op Corsica hield de belangrijkste spier in zijn sportlichaam ermee op. Sterven in het harnas, op 22-jarige leeftijd.
Een dag later hoopt Antoine Demoitié mee te doen in de finale van Gent-Wevelgem. Nogal ambitieus voor een nieuwkomer op het hoogste niveau. Maar hij voelt zich goed, twee dagen eerder zat ie in de kopgroep van de E3-Prijs in Harelbeke. ‘Dus waarom niet?’, vroeg hij aan zijn ploegleider Hilaire VanderSchueren, die snel akkoord was. Een gemotiveerde jonge renner moet je niet in de weg staan, zeker niet in een kleinere ploeg als zijn Wanty-Group Gobert.
Gent-Wevelgem blijkt toch al gauw iets anders te zijn dan de E3-prijs. En Antoine voelt ineens ook dat je niet ongestraft twee dagen eerder mee kunt zitten in een lange vlucht. Dus komt ie na 150 kilometer in de derde waaier te zitten. De plek waar toeschouwers nauwelijks op letten, de plek waar geen fotograaf of tv-camera wil zitten. Het is de plek van eenzame verlorenen, strijdend om in koers te blijven. En alleen al daarom stiekem eigenlijk juist wél een hele interessante groep om te volgen. Op de motor, als verslaggever, zit ik graag bij zo’n groep. Fascinerend: een clubje bijtende renners, elkaars concurrent, maar nu vooral collega-overlevers.
Hoe paradoxaal… het groepje overlevers komt ten val. Antoine ook. Hij knalt tegen de grond. An sich nog niet eens zo dramatisch, ware het niet dat een ervaren Belgische motard hem niet kan ontwijken en met zijn motor van 300 kilogram op hem valt.
‘Ik heb veel meegemaakt en gezien, ik wist meteen dat dit niet goed was’, zei Vanderschueren. De ploegleider die hem zo waardeerde die ochtend, met zijn prijzenswaardige drive. Demoitié overleed die nacht in het ziekenhuis. Een overlevingsstrijd die hij noodlottig moest bekopen met de dood.
Mart Smeets’ ‘De koers wacht op niemand’, bleek deze week weer op te gaan. Er werd gereden in de midweekse Driedaagse De Panne-Koksijde en in Eijsden-Margraten, de Volta Limburg Classic. En vandaag natuurlijk in de Ronde van Vlaanderen. De Hoogmis: voor de 100e keer.
Maar de koers wacht nu wél. Al is het maar voor even. De Ronde van Vlaanderen bewijst Myngheer een laatste eer tijdens de passage van de wedstrijd in Hooglede, het dorp waarin hij opgroeide.
De kerk van Hooglede zal voor de gelegenheid door de lokale gemeenschap versierd worden met de beeltenis van hem. Na 25 kilometer wedstrijd houden wedstrijdleider Wim Van Herreweghe en tweevoudig winnaar Peter van Petegem halt aan de kerk. Daar worden bloemen neergelegd en wordt een moment van stilte ingelast.
De Ronde in het teken van Daan en Antoine. De onbekende mannen die bekend werden in de week van de Hoogmis. Zoals ze er altijd van hebben gedroomd…
