De kerstkermis
De kerstkermis
Van de week ging ik dan toch maar even met de twee jongste kinderen de stad in, voor de cadeaus natuurlijk. En, om het compleet te maken, wilde ik hen de ijsbaan en het reuzenrad op het Vrijthof laten zien. Het zou een bliksembezoek moeten worden en dat werd het ook.
De schaatsbaan vonden ze leuk om te zien, de jongste vond het reuzenrad een ware attractie om vanaf de grond te bewonderen. Maar verder had ik niet het gevoel dat ik over een kerstmarkt liep, terwijl dat – als onderdeel van Magisch Maastricht – wel de bedoeling schijnt te zijn. Ik zag houten hutten met T-shirts, glitterjurken, mutsen en veel ander spul, dat je normaal op de vrijdagmarkt kunt krijgen. In feite is het een mix van die vrijdagmarkt met de mei-kermis, dat resulteert dan in een kerstkermis. Geen vergelijking met de Duitse kerstmarkten, wat je daar ook van moge vinden.
Het was toch al een vreemd gezicht met de bomvolle terrassen vanwege het bijna tropische winterweer. De kerstliedjes klonken in dat decor wel heel erg raar. Alles draait tegenwoordig om beleving, welnu, mijn beleving ‘van vroeger’ is dat kerstmis wel iets van doen heeft met feest, maar toch ook enige ingetogenheid. En jawel, liefst een beetje koud, of zelfs sneeuw als het helemaal top moet zijn.
Ik overwoog nog even met de kinderen op een iets rustiger terras te gaan zitten, maar was dermate in de war met de seizoenen, dat we met de buit van de speelgoedzaak maar meteen huiswaarts togen.
Kerstmis vind ik een ideale periode om even bij te komen, om het hoge toerental van het hele jaar iets te laten zakken. Om wat zaken te overpeinzen, om te wandelen, te praten met je meest geliefden. En verder vooral rust. Geen kabaal, geen getoeter.
Maar dat is natuurlijk persoonlijk. Ik sta niet midden op het Pancratiusplein om de dj’s te bekijken die plaatjes draaien. Maar ik gun het Heerlen dat de stad nu landelijk in de belangstelling staat en als door middel van deze kermis een aantal armoedzaaiers in de wereld geholpen kan worden, dan laat maar gaan.
Nee, in Valkenburg ben ik ook niet naar de overvolle kerstgrotten geweest. Je komt het lieflijke Geulstadje nauwelijks nog in. Ik gun alle ondernemers het beste. Maar met de bezinning van kerstmis heeft het natuurlijk niets te maken. Wel was ik nog in de Romeinse Katakomben, ook grotten, maar daar was in plaats van de tralala een wat mysterieuze expositie onder de naam ‘Mirre, wierook en goud’, een verwijzing naar de Drie Koningen, of meer bepaald de Drie Wijzen uit het Oosten. Het was niet massaal, dat was op zich al prettig en het had wel iets speciaals.
Op tweede kerstdag wilde ik nog wel eens in de auto springen om in de buurt van Baraque Michel in de Ardennen met de voeten in de sneeuw te staan. Maar dat heeft met dit weer ook geen zin. Ik ga wat wandelen, lezen, koken en schakel voor even af naar een lagere versnelling. Hoewel, met dit weer kan ik natuurlijk Tweede Kerstdag rustig even op de racefiets springen, richting vrije natuur.
En over natuur gesproken, ik zag dit weekeinde al een eerste sneeuwklokje brutaal in bloei. Met daarnaast oprukkende krokussen. In de tuin lijkt het ook al een draaimolen te zijn geworden.
Jo Cortenraedt
