De gestolen halsketting van Hai Berden
Het klonk me erg bekend in de oren. Hai Berden (jawel, VVV Venlo) was in Salvador in Brazilië met Oranje en deed op straat mee aan gezelligheid waar ze in Brazilië minstens zoveel gevoel voor hebben dan in Nederland. Maar ja, opeen was Hai zijn halsketting kwijt. Een cadeau van zijn vrouw nog wel, veertig jaar geleden, van extra waarde dus. Een groep van pakweg 15 man had hem ingesloten, hij had geen schijn van kans.
Ik herken het zo. Midden jaren negentig was ik met carnaval in Brazilië met een aantal vrienden. Eerst twee dagen in Rio de Janeiro, daarna twee dagen in Salvador. In Rio viel het qua veiligheid mee in die zin dat we besloten feesten bezochten waar je via via tegen betaling voor uitgenodigd kon worden. Daarbinnen was van criminaliteit geen sprake, van een echte Braziliaanse carnavalsambiance des te meer. En zo ook in de grote Sambodromo in Rio, waar de mega-optocht wordt gehouden. Massa’s volk maar geen dreigende sfeer. Zomaar naar een straatfeest, dat deden we niet, want vooraf hadden we al vernomen dat je dan wel eens ten prooi zou kunnen vallen aan zakkenrollers en ander geboefte.
In Salvador was meer straatcarnaval zoals wij dat kennen in Limburg. Geen georganiseerde feesten maar iedereen aan de zwier in het centrum van de stad, dansend op de sambatonen die keihard uit grote geluidsboxen dreunden. Heel gezellig, dachten we nog. Gelukkig hadden we op aanraden van de Braziliaanse hotelbaas serieuze voorzorgsmaatregelen genomen. Geen horloges, geen juwelen, geen creditcards, niks bij ons. Alleen wat cash geld dat we in onze schoenen verborgen. Vreemd gevoel maar toch. Een van onze makkers moesten we wel nog flink overreden van te voren, want die wilde zijn niet al te goedkoop horloge tevoren eigenlijk toch niet afdoen. Maar toen we dreigden met de sanctie dat hij dan ook niet mee kon gaan, koos hij eieren voor zijn geld.
Gelukkig maar, anders was ie ‘m kwijt geweest. Want de zakkenrollers bleken goed georganiseerd in Salvador. In mijn geval kwam er een Braziliaanse schone (hoewel, ze kon een kilootje of 30 minder) op me af die me de samba op straat wilde leren. Ik ontkende niet dat enige bijscholing op zijn plaats was. Maar toen ze me langzaam maar zeker naar de zijkant van de straat probeerde te schuiven, rook ik onraad. Ik zag al wat kornuiten in haar nabijheid, ‘vrienden’ zullen we maar zeggen. In een snelle beweging was ik weer midden op straat en riep luid mijn andere kompanen. Toen droop de danseres met haar gevolg af. Twee minuten later was een van onze reisgenoten de pineut. Hij bleek het geld niet in zijn schoen te hebben gedaan, maar gewoon in zijn broekzak. En jawel hoor, daar vlogen de dollars door de lucht, ze zaten met zeven man in zijn broek. Razendsnel zijn die boefjes, je staat erbij en kijkt ernaar. Met veel kabaal en de forse lengte van een paar van die vrienden wisten we tenslotte het vege lijf te redden. Toen begrepen we ook waarom zo om de paar minuten een stuk of tien leden van de militaire politie in een soort schaarbeweging door de massa gingen. Die wisten ook welk vlees ze in de kuip hadden. Maar ondanks hun aanwezigheid waren er genoeg zakkenrollers om de algehele sfeer dreigend te maken. Het was er gewoon niet pluis.
Had ik Hai Berden mijn ervaringen maar verteld, voor hij afreisde naar Brazilië. Want toch zonde van die halsketting, zeker als aandenken. Maar goed, de 5-1 van Oranje zal de Venlose ondernemer al redelijk hebben kunnen troosten. Tijd voor een nieuwe ketting.
Jo Cortenraedt
