De betekenis van Pasen

Pasen is een kerkelijke feestdag. Of iedereen dat nog weet, waag ik te betwijfelen. Ik vermoed dat veel jongere mensen denken dat Pasen bedoeld is om eieren te verven, lekker te eten en op de vrije maandag naar een meubelboulevard te gaan.

Dat de christenen met Pasen herdenken dat Jezus op die dag uit de dood is herrezen, althans volgens de bijbel, dat ontgaat inmiddels menigeen.

In mijn jeugd was Pasen wel degelijk nog een religieus feest. De kerk was extra versierd met bloemen, de hoogmis duurde langer dan normaal. En de mensen gingen er ‘op hun Paasbest’ naar toe. Als er één dag per jaar was, dat je goed voor de dag moest komen, dan was het Pasen wel. In die zin was het ook een beetje een modeshow.

Pasen wordt nu vooral geassocieerd met vrije tijd, met toerisme. De hotels in Limburgs zitten praktisch allemaal vol, zo lees ik. De horeca gaat mooie dagen tegemoet, al zullen ze af en toe zenuwachtig de buienradar in de gaten houden. In die zin blijft de blik dus gericht op de hemel, maar dan meer op praktische wijze.

Er zullen met Pasen wel wat meer mensen naar de kerk gaan dan op andere dagen, maar niet zoveel als met Kerstmis, dat is dan toch nog een grotere trekker, met de geboorte van Christus. Hoewel het meer zal liggen aan de lampjes en de sfeervolle liederen.

Ik denk ook niet dat de meeste kinderen vandaag aan hun snoeptrommeltje zijn begonnen na wekenlang te hebben moeten vasten. Nee, die geheel onthouding zal er voor de meesten niet meer bij zijn. In mijn kinderjaren was dat wel nog  de bedoeling, dat je tussen carnaval en Pasen niet snoepte. De tandarts was er blij mee, wij zelf minder, maar het was een des te groter feest als we het opgespaarde snoep vanaf Paaszaterdag konden opeten.

Een smakelijke lamsbout en een goede fles wijn, dat is Pasen geworden. En met een beetje geluk een aangename wandeling. Pasen is iets voor de consument geworden, niet voor de mens en zeker niet voor de gelovige mens. Op de financiële pagina van de zaterdagkrant lees ik dat de economie dit weekeinde vermoedelijk een flinke duw in de rug gaat krijgen. Dat het consumentenvertrouwen juist dezer dagen gaat aantrekken, na een winterslaap die een jaar of vijf geduurd heeft.

Dat Jezus op Goede Vrijdag aan het kruis werd genageld en een paar dagen later als het ware herboren werd, velen hebben er geen flauw idee van.

Van de ene kant vind ik het wel jammer, dat de diepere betekenis van zo’n feest naar de achtergrond verdwijnt, dat het in feite een platte bedoening is geworden. Anderzijds heeft de kerk er ook een potje van gemaakt. Nu recent weer het schandaal rond de overleden bisschop Jo Gijsen, onwaarschijnlijk recht in de leer, maar bij nader inzien toch iemand met een dubbel gezicht, een seksueel gefrustreerde man. Zoals er in de kerk heel wat seksueel gefrustreerden rondlopen. Niet zo vreemd als je als instituut simpelweg ontkent dat de mens, dus ook de priester, door de natuur is geschapen, inclusief hormonen, van welke aard dan ook.

Andere religies, zoals bijvoorbeeld de islam, kennen geen celibaat. En dus is er daar voldoende aanwas van voorgangers. Als het instituut katholieke kerk blijft vasthouden aan een hormonenvrij altaar, dan heft het zich de komende decennia zelf op. Langs de meubelboulevard zullen ze er geen problemen mee hebben, maar toch valt er dan een leegte in onze westerse cultuur.

Jo Cortenraedt