Biljarten zonder bier, betuttelen van bejaarden
Zo, de aftrap van 2017 zit erop. Dat begon meteen heftig met mijn herinnering aan twee bezoeken die ik in het verleden aflegde aan de mooie club Reina in Istanbul. Het was alsof je in New York of op Ibiza zat, zo prachtig aan het water en de hoge brug. Aangename, internationale sfeer, mooie mensen, heerlijke muziek. En lekkere drankjes en gerechtjes. Maar ik dacht destijds al dat het op die plek behoorlijk westers was en of dat wel combineerde met het streng religieuze deel van de Turkse bevolking, dat een steeds grotere invloed op de maatschappij krijgt.
Voor het eerst was er vanaf ‘de kansel’ in de 80.000 moskeeën in Turkije op de laatste vrijdag van het jaar opgeroepen om vooral geen Nieuwjaar te vieren, want dat was een westers feest dat niks met de islam te maken zou hebben. Tja, en in de Reina vierden honderden mensen – onder wie ook Turken – het nieuwe jaar. Ze hebben het geweten. Sommige mensen, verstrikt in hun eigen overtuiging en dogma’s, gunnen anderen niet dat ze zich amuseren.
Daags erop naar de drukste Nieuwjaarsreceptie in de regio, namelijk bij de Provincie Limburg in Maastricht. Je komt er heel veel bekenden tegen, je wordt ook door allerlei onbekenden aangeklampt met ideeën, uitnodigingen (‘komt u dan met de camera?’) en anderszins. Ik neem dan als het ware twee uur lang een duik in een mensenmassa en ik zie wel waar ik ‘aanspoel’. Hapjes neem ik nauwelijks, ondanks dat ze van voortreffelijke kwaliteit zijn, deze keer van onder meer restaurant Tout à Fait. Je krijgt al gauw plakkerige handen, onhandig op een receptie. En je praat veel, met een volle mond werkt dat ook niet. Het bier was van Lindeboom met onder meer Gouverneur in de glazen en de wijn was alleszins te drinken, al heb ik het bij één glas gelaten.
Aangezien afgelopen week nog lang niet iedereen aan het werk was, kon ik meters maken, want het bureau is nooit leeg. Met name flink kunnen werken aan de montage van de TV-documentaire ‘Verdrag van Maastricht 25 jaar later’, die op 4 februari door L1 zal worden uitgezonden, en aan het gelijknamige boek. Een stevige maar buitengewoon interessante klus.
Op de donderdagmiddag had ik twee Belgische relaties op bezoek, nogal fijnproevers. Ik wilde die verrassen met een aangename lunch bij Beluga, maar ziedaar, het was al vol. Een signaal dat de economie inderdaad aantrekt. Bij Harry’s konden we nog terecht, ook hier lekker druk. De gasten waren tevreden, veel plannen gemaakt voor 2017.
Tussendoor viel me een krantenbericht op, waarin gemeld werd dat de directie van een bejaardentehuis ergens in Nederland de bewoners verboden had om tijdens het biljarten alcohol te drinken. Want, zo luidde de argumentatie, alcohol is ongezond. En uiteraard heeft het tehuis het beste voor met de bejaarden, dus dan is de cirkel rond.
Ik vond het een armoedig bericht. Menig bejaarde, zeker in zo’n tehuizen, die hebben al niet zo gek veel lol op een dag. En dan mogen ze bij het groene laken niet eens een glas bier of wijn drinken. Tjonge jonge wat een kneuterigheid. En vooral, wat een betutteling.
Als bewoner van zo’n tehuis moet je je al laten voorschrijven hoe vaak je per week mag douchen, bijvoorbeeld 1 of 2 keer, want er is niet meer ‘budget’. Laatst was er zelfs een directeur die een bewoner had voorgeschreven hoe vaak die maximaal per dag naar het toilet mocht.
In de laatste levensjaren van mijn geliefde tante, kwam ik vaker in zo’n tehuis. Zij was nog helder en pienter. Wat haar het meeste stoorde was dat ze door het personeel als kind behandeld werd. Het viel mij ook op dat het personeel hard praatte tegen de bewoners en dan op een toon die ik mij herinner toen ik zelf op de kleuterschool zat en we nog les kregen van nonnen.
Natuurlijk, er zijn bewoners bij die slecht horen. Of die verschijnselen van dementie vertonen. Dat is zeker niet gemakkelijk voor het personeel. Maar die algehele betutteling, wat je wel en niet mag, en de toonzetting. In feite word je dan weer teruggeplaatst in je kinderjaren. Terwijl menige bejaarde dat helemaal niet wil, die kan heus nog wel volwassen nadenken.
Misschien moet ik eens met een kratje bier langs dat ene bejaardentehuis met die biljart. En dan niet alleen met de slogan ‘krijt op tijd’, maar ook ‘hijs op tijd’.
Jo Cortenraedt
