Bang in de kerk
Net terugkomend uit Frankrijk is me vooral het beeld bijgebleven van zwaar bewapende militairen en politiepatrouilles bij een aantal kerken. Als je ergens denkt dat het rustig en vredig is, dan in zo’n oud Frans kerkje. Dat is nu allemaal anders, sinds deze week de stokoude priester Jacques Hamel in Saint-Etiënne du Rouvray in Normandië de keel werd doorgesneden door jonge knapen die meenden hiermee hun ‘profeet’ een plezier te doen.
Zeker in Frankrijk heb ik altijd de neiging om eens even de plaatselijke kerk binnen te lopen, uit nieuwsgierigheid. Al barst het op straat van de toeristen, in zo’n kerk is er dan een moment van stilte, een sacraal ogenblik, voordat je weer in de wereld van gps en facebook stapt. Het zal deels te maken hebben met mijn katholieke roots, de geur van wierook en brandende kaarsen, maar dat is niet de enige verklaring. Het heeft ook een cultureel aspect, die belangstelling. En zelfs door een agnostische bril kijkend heb ik toch een bijzonder gevoel, als ik door die eeuwenoude gebedshuizen loop.
Met dezelfde belangstelling bezoek ik trouwens ook de boedhistische tempels in Thailand. En als het even kan, loop ik ook een grote moskee binnen in Istanboel, hoewel ik voorlopig die kant maar even vermijd.
Kennelijk hebben terroristen met een IS-sympathie het nu ook gemunt op katholieke kerken. Hoe ga je die bewaken? In Frankrijk staan er zo’n 45.000, tegen 2.500 moskeeën en 700 synagogen. De Fransen gaan nog altijd naar het strand, de winkel, de markt en het theater. Maar juist nu ze vakantie hebben, is het geen zomer als andere zomers. Mitrailleurs voor de kerkdeur, die zorgen voor een heel onbestemd gevoel, juist daar.
En zelf dacht ik de afgelopen dagen, moet ik in dit stadje nog wel de kerk binnenlopen, zoals ik dat ook in Venetië of Madrid doe, of zoek ik dan het gevaar op? Met dat gevoel worstelen ook de Fransen. En het is geen waandenkbeeld, het is een gegeven dat er nog aardig wat van die extremisten rondlopen die daar dood en verderf willen zaaien. Je leest wel eens van een aanslag tijdens een viering in een kerk in Nigeria of Somalië, ook uit naam van ‘dé profeet’. Erg, maar ver weg.
Nu kan het dus ook bij ons. Laten we hopen dat we straks geen soldaten moeten zetten voor de Onze Lieve Vrouwe-basiliek in Maastricht. Het is nog niet zover en we moeten niet in paniek raken. Maar Frankrijk is wel veel dichterbij dan Nigeria.
Hoe de toekomst van de katholieke kerk er in onze contreien ook mag uitzien, het zou in ieder geval fijn en belangrijk zijn, om er te kunnen blijven binnenlopen, al was het maar om even na te denken.
Jo Cortenraedt
