Arnolds Levenskunst
‘So ein Tag, so wunderschön wie heute…’. Een niet alledaags nummer bij een uitvaartdienst, dunkt me. Toch schalde het donderdag uit de boxen van het Parkstad Limburg Stadion in Kerkrade. Het afscheid van Arnold Hendriks op de middenstip, waar anders?
Vele voetbalhelden in het stadion. Van Bert van Marwijk tot Jan Reker en van Gène Hanssen tot Johan de Kock. KNVB-voorzitter Michael van Praag was er zelfs. Van Praag, de man die enkele jaren geleden in een verward moment Fortuna Sittard nog begroef (‘bestaat die club nog steeds?’) sprak mooie woorden over de voetbaldaden van ‘Ome Nol’.
Op de tribune (het was een openbare herdenking) luisterde ik naar de verhalen. Ik kende de anekdotes al lang, maar hoorde ze graag nog eens. Kleine Nol, die als mijnwerkerszoon verhuisde van het Gelderse Renkum naar Zuid-Limburg. Over zijn schooluitval op zijn 14e. Zijn eerste handelsdrift als panty-verkoper. Met waren in een kar langs de huizen om de eerste centen te verdienen.
Zijn eerste modezaak, dat werd uitgebouwd tot een klein imperium. Zijn drive en zakelijk instinct om de grote Bulgaarse aanvaller Stoitchkov te kopen voor een hele dikke partij spijkerbroeken (‘In Sofia loopt nog haast niemand in jeans, dus daar hebben ze vast behoefte aan!’). Over zijn duivenpassie, de golfsport, de vele tennisuurtjes en zijn voetbalpassie.
Maar het meest bleef me zijn levenslust bij. Boezemvriend Serve Kuijer roemde het huwelijksgeluk met zijn vrouw Margaretha, helaas 11 jaar geleden overleden. Dat geluk was voor een groot deel ook aan Margaretha toe te schrijven. Omdat Arnold blijkbaar tot zijn 50e levensjaar de behoefte voelde om met grote regelmaat in meerdere horecazaken de lichten te doven. Een echte stapper.
Ik spitste mijn oren. Hendriks stond bekend als een keiharde werker, maar liet ook geen moment voorbij gaan om het leven goed te vieren. Een tennispotje in zijn eigen Sportpaleis in Hoensbroek werd afgesloten met een marathonfeestje aan de bar. Hij nam de personeelsleden van Hendriks Mode mee op reis naar het buitenland, tot aan Sri Lanka toe!
In zijn huisje in Spanje nodigde hij zijn vrienden uit. Vakanties werden doorgebracht met kinderen en kleinkinderen. Als het al heel even in zijn ogen te rustig was, vond Hendriks altijd een goeie reden om weer een feestje te organiseren.
Tuurlijk was Hendriks ook een ‘gewiekste zakenman’, zoals Van Praag hem noemde. Maar wel eentje met een groot hart en sociaal gevoel.
De levenslust tot in de late uurtjes. Arnold Hendriks zocht in allerijl dan een microfoon op. Niet voor een saaie speech. Nee, Hendriks wilde meezingen. Vooropgaan in het feestgedruis.
Het beeld van de redder van Roda, van de man die Roda bijna verkocht aan de duivel die FC Limburg heet. Of het beeld van de selfmade miljonair.
Die clichés werden na deze dienst in een ander perspectief geplaatst. Bij mij bleef de liefhebbende levensgenieter hangen. Hij liet de laatste jaren geen moment onbenut om te vertellen dat hij ‘een fantastisch leven heeft gehad’, zo vertelde zijn dochter Miriam.
Die woorden liet ik even op me inwerken. Als je einde dan toch is gekomen, en je kunt terugblikken op een fantastisch leven vol levensvreugde. Wat een groot geluk! Zo veel meer waard dan de bekerwinst van Roda, of de euro’s uit de modezaak.
Arnold Hendriks zal de geschiedenis in gaan als de ‘Suikeroom van Roda’. Ik probeer zijn levenskunst vast te houden. “Geniet van elke dag, om het prachtige leven te ervaren”.
Het is zo simpel en clichématig, maar daarom zo waar. Verwoord in die nieuwe uitvaart-klassieker:
“So ein Tag, so wunderschön wie heute!“