Aan de kersttafel
Synoniem voor de kerstdagen is het samen aan tafel zitten, om te eten, te drinken en te praten, te lachen en soms ook te huilen. Dat is heel traditioneel, voor sommigen misschien heel saai, maar het ligt er natuurlijk maar aan met wie je aan tafel zit. En waar. En wat er op tafel komt, zowel qua gerechten en drank als ook aan gespreksonderwerpen. De eettafel is naar mijn idee het hart van het huis, daar worden de belangrijkste onderwerpen besproken. Daar komen ook culturen bij elkaar.
Ik maak het regelmatig mee dat er meerdere culturen aan tafel zitten. Dat wordt in het begin dan aftasten maar met de juiste muziek, een mix van diverse keukeninvloeden en goede wijn is het ijs snel gebroken. Hoewel dat met wijn niet altijd lukt, want sommigen aan tafel drinken om geloofsredenen geen alcohol. Dat is uiteraard een vrije keuze.
Zelf ben ik blij dat de geloofscultuur waaruit ik voortkom wel gul is met wijn. Was het niet JC zelf die van water wijn maakte? Nou, die heeft dan meteen een streepje voor. Ik denk wel eens: als de volgelingen van de meest orthodoxe religies nou eens samen een maaltijd zouden nuttigen, dan zou er minder oorlog zijn. Dan kunnen ze zelf kijken of het druivensap in wijnvorm wel of niet past binnen hun principes, maar in ieder geval is er dan een gezamenlijke ‘viering’ en zouden ze mogelijk nader tot elkaar kunnen komen.
Laatst las ik nog enkele verhalen van Nederlandse wetenschappers die betoogden dat eigenlijk geen druppel alcohol gedronken zou moeten worden, want dat zou schelen in de kosten op de gezondheidszorg. Och, ze zullen op basis van laboratoriumonderzoek best wel een punt hebben. En wie van iets te veel neemt, dus ook van alcohol, die neemt onnodige risico’s. Maar om nu de blauwe knoop in te voeren, puur om medische redenen − ik geloof er niet. Want samen een goed glas wijn drinken lost ook veel problemen op, die anders zouden leiden tot extra kosten in de psychiatrie en dergelijke. Het algemene welzijn en welbehagen is niet alleen een fysieke kwestie, maar ook een geestelijke, een emotionele.
Samen met een collega ben ik momenteel intensief bezig met interviews rondom het thema ’25 jaar Verdrag van Maastricht’. Uit die gesprekken blijkt dat de onderhandelingen destijds in het Gouvernement uitermate moeizaam verliepen. Totdat de hoofdrolspelers, onder wie de Duitse Bondskanselier Helmut Kohl en de Franse president François Mitterrand op uitnodiging van de toenmalige koningin Beatrix een lunch genoten op Château Neercanne. Daar werd niet alleen geproefd van de gerechten van Hans Snijders, maar ook van enkele mooie wijnen. De lunch liep uit, het vergaderschema kreeg vertraging, maar de stemming sloeg om, naar de goede kant. Je kunt gerust stellen dat de beslissing voor de invoering van een Europese munt voor een niet onbelangrijk deel aan de lunchtafel op Neercanne is genomen.
De komende kerstdagen zullen wij thuis met familie en vrienden niet dat soort grote beslissingen hoeven te nemen. Maar altijd is het goed om bij te praten, om eventuele misverstanden weg te nemen. En aan het einde van de maaltijd is er een aangename vrede. We zijn dan dichter tot elkaar gekomen.
