Wees erbij! Alberto’s eenmalige Limburgse wijnpartij
Alberto! Wat had ik die naam al lang niet meer gehoord! Althans: niet in relatie tot wijn of aanverwante zaken. Deze week dook Alberto plotseling weer op. In een vermoedelijk uit 1983 daterende krantenadvertentie van de voormalige slijterijketen Alberto – circulerend op de social media – worden twee Limburgse wijnen aangeprezen. In die tijd een unicum.
Reclame-uitingen op het gebied van drank. Ik heb er vermoedelijk tientallen in mijn hoofd zitten.
Bestelt iemand binnen mijn gehoorsafstand een Cointreau? Dan dwalen mijn gedachten onvermijdelijk af naar de veertig jaar oude Ster-commercial, waarin een mysterieuze man (met ooglapje) een dame in een roeibootje naar een molen aan de andere kant van het water brengt. Eenmaal binnen, stort het duo zich bij het knapperend haardvuur op de bitterzoete sinaasappellikeur (en mogelijk ook op andere gezellige dingen). ‘Hou van het leven, hou van Cointreau!’, was de wijze les die mij er altijd van is bijgebleven. Een fijn en bruikbaar levensmotto, waarvan ik aanzienlijk meer profijt gehad heb dan van de praktische voordelen van de Stelling van Pythagoras.
Lange tijd dacht ik dat ik een van de weinigen was. Ik begon me zelfs af te vragen of het wellicht een symptoom van drankzucht was, maar dat blijkt mee te vallen. Vrijwel iedereen die ik ken – en die van mijn leeftijd is – blijkt warme herinneringen te hebben aan de overvloedige reclames voor wijn en sterke drank die ooit de beeldbuis sierden.
In een tijd dat het doodnormaal was als je jezelf als jongere onder de achttien af en toe op een drankje trakteerde, werd je er avond aan avond mee doodgegooid. Joseph Guy (‘Een eerlijke Franse cognac’), Goblet (‘De jenever met de zachte g’), Henkes (‘Zeg maar gerust een beste borrel’), Pisang Ambon (‘Groen is de kleur van het avontuur’), William Lawson’s (‘Finest Blended Scotch Whisky’) en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Deze week ontdekte ik dat ik één spotje (van slijterijketen Alberto, een van de voorlopers van Gall & Gall) glad vergeten was. In de tamelijk irritante commercial – daterend uit 1983 – is te zien hoe een door de Dolly Dots geflankeerd Dixieland-bandje zich swingend door de winkel begeeft, met de boodschap ‘Alberto zijn prijzen, die zijn toch zo laag… zo laag… zo laag…’.
Niet uit te sluiten valt dat in de rekken van de Alberto-vestiging waar het filmpje is opgenomen wat flessen 1982 Riesling en 1982 Müller-Thurgau van de Apostelhoeve staan. In de dezer dagen op de social media roulerende krantenadvertentie uit die tijd – Wees erbij! Alberto’s eenmalige wijnpartij – worden de Maastrichtse wijnen in de meest lovende woorden aangeprezen.
Het moet destijds wat zijn geweest: voor het eerst liet een winkelketen van formaat een groot publiek kennismaken met wijn uit Limburg. Het kan bijna niet anders of er moet in kringen van zelfbenoemde wijnkenners onbedaarlijk om gelachen zijn. Wijn uit Nederland? Dat kon nooit veel zijn.
We schrijven een tijd waarin de telefoonnummers in Maastricht acht cijfers telden. Wijngaard de Apostelhoeve – ‘Nederlands grootste wijnchâteau, gebouwd in de 15de eeuw’ – was niet groter dan 1,3 hectare, minder dan een tiende van de huidige oppervlakte. De totale jaaropbrengst destijds: een kleine 8.000 flessen.
Dat Alberto de hand had weten te leggen op een aanzienlijk deel van de oogst, mag dan ook bijzonder heten: de Riesling en Müller-Thurgau waren in elk geval op rantsoen: maximaal één fles per klant voor een prix d’ami van 16,95 gulden.
Een leuk stuk Limburgse wijngeschiedenis, vooral ook gelet op het feit dat de Apostelhoeve zich tegenwoordig mag rekenen tot de wereldtop, een potentie die destijds kennelijk al werd onderkend door de wijninkopers van Alberto.
Voor mij persoonlijk geldt dat ik dankzij de krantenadvertentie de verzameling drankreclames in mijn hoofd weer een beetje heb kunnen uitbreiden. En hoe! Het tamelijk irritante spotje – dat dus tijdelijk uit mijn geheugen weg was – blijkt zich te hebben ontpopt als een oorwurm van jewelste.
