Limburgse wijn als visitekaartje voor het buitenland
Een tijdje geleden kreeg ik het tijdens een gezellig etentje in de privésfeer aan de stok met iemand die bij hoog en bij laag bleef volhouden dat er in Limburg weliswaar aardige witte wijnen werden gemaakt, maar dat de rode hoegenaamd niets voorstelden. Al het rood dat hij tot nu toe had geproefd, smaakte eerder naar water dan naar wijn. Als ik dacht dat het ooit beter zou worden, dan hield ik mezelf voor de gek, schamperde hij. Om vervolgens zichtbaar te genieten van de manier waarop hij mij in verwarring dacht te hebben gebracht. Zo, had ie me toch eens even mooi op mijn nummer gezet!
Wetend dat ik in mijn gelijk stond – en me er rekenschap van gevend dat mijn tafelgenoot, helaas voor hem, heel veel miste door zich niet open te stellen voor zaken die niet overeenstemden met hetgeen hij ooit op de wijncursus had geleerd – leek het me het beste er het zwijgen toe te doen. Het bleef nog lang gezellig!
Ondertussen is het verheugend om te mogen vaststellen dat Limburgse wijn – zeer zeker ook rode – inmiddels ook in de smaak begint te vallen bij een internationaal georiënteerd publiek, en dus de kwaliteitsaanduiding ‘aardig’ ver achter zich heeft gelaten. Wijnbouwer Karel Henckens van Wijndomein Aldeneyck in de gemeente Maaseik, legde me onlangs uit waarom hij de achteretiketten van de zware bourgogneflessen die hij voor zijn mooie wijnen gebruikt, heeft voorzien van teksten in het Engels.
Het heeft deels te maken met de Belgische werkelijkheid, die vandaag de dag jammer genoeg niet veel anders is dan die van vijftig jaar geleden: zou hij zich hebben bediend van het Nederlands, dan zouden de inwoners van Wallonië niets van zijn wijnen moeten hebben. En met Franse teksten zouden de Nederlandstalige Belgen zich in hun wiek geschoten voelen. Op zichzelf een vreemde zaak, want driekwart van de etiketten op Franse wijnen is nog altijd in het Frans.
Maar Henckens heeft nog een reden om in de belangrijkste wereldtaal te communiceren: zijn wijnen vinden ook gretig aftrek in de betere Brusselse restaurants. In een stad waar zoveel verschillende nationaliteiten actief zijn en waar Europese politici en ambtenaren geregeld met elkaar aan tafel zitten om de toestand in de wereld te bespreken, is informatie verstrekken in het Engels de beste manier om aandacht voor je wijn te genereren.
De Engelstalige informatie op de achterzijde van zijn flessen houtgerijpte pinot noir is niet nieuw voor mij. Toch heeft ze me in zeker opzicht wel de ogen geopend. Ik raak er steeds meer van doordrongen dat de beide Limburgen en de aangrenzende gebieden grote economische kansen hebben als in publicitair opzicht aan de juiste knoppen wordt gedraaid.
Wijndomein Aldeneyck ligt in the heart of the Meuse Valley in Limburg, lezen we. Het is Europe’s most northern pinot wineyard. De stokken zijn nestled on the sunny South Easthern slopes of the Meuse, in the picturesque town of Aldeneik, nearby the cultural city of Maaseik. Als ik in het buitenland woonde, en maar weinig of niets wist over Limburgse wijn, zouden dit soort teksten mij gemakkelijk kunnen aanzetten om er eens een keer een kijkje te gaan nemen. Wellicht is het een idee voor de Nederlandse en Belgische toeristenorganisaties om op deze manier te mikken op een geïnteresseerd en kapitaalkrachtig internationaal publiek? Deze gedachte opper ik uiteraard in alle bescheidenheid, want van marketing heb ik nauwelijks verstand.
Kort geleden genoot ik tijdens een feestelijke presentatie op Château St. Gerlach opnieuw van een rode wijn uit Limburg, die mijn hart al bij de eerste slok een heel stuk sneller deed kloppen. De ‘Hommage Camille’, een eerbetoon aan de grondlegger van Oostwegel Collection, afkomstig van de eigen wijngaarden. De eerste editie van de wijn, gevinifieerd door wijnmaker Stan Beurskens uit Vijlen, is een krachtige, karaktervolle assemblage van dornfelder, regent, cabernet cortis en monarch. De wijn heeft een mooie, lichte houtrijping meegekregen.
Helaas is de Hommage Camille alleen verkrijgbaar in de restaurants van de hotel- en restaurantgroep, maar de schitterende wijn – van internationale kwaliteit – is voorwaar een goede reden om eens uitgebreid uit eten te gaan.
Had ik de Hommage Camille bijvoorbeeld in het zuiden van Frankrijk ingeschonken gekregen – zonder eerst een blik op het etiket te hebben mogen werpen – dan zou ik onmiddellijk hebben geloofd dat ik te maken had met een top-cuvée uit de Languedoc. Naast me, aan dezelfde tafel, zat de eigenaar-meestergastheer-sommelier van een vooraanstaand Limburgs restaurant, een grootheid in zijn vak. Deze tafelgenoot was het volledig met me eens. Voor mij persoonlijk een hele opluchting: hij had ook kunnen zeggen dat in Limburg prima witte wijnen werden gemaakt, maar dat het met rood nooit iets zou worden. En dat ik mezelf voor de gek hield als ik dacht dat zoiets wel ooit het geval zou zijn. Maar hij deed het niet. Typisch gevalletje van ‘wie het laatste lacht, lacht het best’.
