Hoe een chardonnay van Domein Pietershof me bijna van mijn stoel deed vallen
Wie pretendeert iets van wijn te weten of er – zoals in mijn geval – af en toe een stukje over tikt, heeft een goede kans dat hij zo nu en dan voor het lapje wordt gehouden. Dan schenkt zo’n gastheer veelbetekenend een glas in uit een fles die hij buiten het zicht van de gasten heeft ontkurkt. Aan jou de eer te zeggen wat je ervan vindt. De grote kunst is dan natuurlijk om eerlijk te zijn en niet alleen maar af te gaan op het etiket.
Toen de legendarische Britse wijnhandelaar Harry Wauch – de vader aller wijnschrijvers – tijdens een interview de vraag kreeg voorgelegd of hij wel eens een bordeaux had aangezien voor een bourgogne, antwoordde hij gevat: ‘Niet meer sinds de lunch’.
De anekdote stamt uit een ver verleden, maar wordt nog geregeld aangehaald. Wat de in 2001 op 97-jarige leeftijd overleden inspirator van heel wat masters of wine er subtiel mee wilde uitdrukken, is dat zelfs de meest doorgewinterde proever af en toe de plank behoorlijk misslaat.
Wie durft er tegenwoordig nog zijn handen voor in het vuur te steken dat de goede bordeauxblend in zijn glas ook daadwerkelijk vervaardigd is in de buurt van de Franse stad Bordeaux? Je moet al een heel getalenteerde proever zijn om een peperdure Pauillac te kunnen onderscheiden van een naar Frans voorbeeld gemaakte topper uit het Zuid-Afrikaanse Stellenbosch. Dezelfde druiven, dezelfde klimatologische omstandigheden, dezelfde vinificatietechnieken en vaak ook hetzelfde hout. Alleen de prijzen liggen doorgaans een flink stuk lager.
Ook in Nederland – en niet in de laatste plaats ons eigen Limburg – wordt steeds meer wijn gemaakt van een kwaliteit waar ze in Frankrijk stijl van achterover slaan. Dat is niet iets van de laatste jaren; het is al jaren zo. Alleen: het is veel te lang onopgemerkt gebleven.
Het moet ergens in 2009 geweest zijn dat ik op de Apostelhoeve deelnam aan een professionele blinde proeverij waar twee gespierde jongens van het gerespecteerde bourgognehuis Maison Joseph Drouhin het nog nét niet aflegden tegen een wijn uit Limburg: een houtgerijpte 2007 Pinot Gris Barriques. De Apostelhoeve-wijn hield dapper stand te midden van enkele van Drouhins paradepaardjes: een 2007 Pouilly-Fuissé en een 2006 Puligny-Montrachet premier cru.
Sindsdien vertel ik altijd dat ik nergens meer van sta te kijken als het aankomt op het bepalen van de kwaliteit van Limburgse wijn.
Toch is de werkelijkheid een tikje anders. Tijdens een etentje bij JEF Gastrobar in de Rechtstraat in Maastricht – wat mij betreft een aanrader – bestelde ik nog niet zo lang geleden een fles 2018 Chardonnay van Domein Pietershof in Teuven. Het leek me een prima combinatie met de oesters als voorafje en respectievelijk de steak tartare en de risotto ai funghi porcini als hoofdgerecht.
Mijn tafelgenote zag hoe ik al bij de eerste slok compleet in verwarring raakte. Als ik haar mag geloven kegelde ik nog net niet van verbazing van mijn stoel: ik dacht mijn lippen te hebben gezet aan een Belgisch-Limburgse wijn, maar wat ik proefde was niet minder dan een meursault van goeden huize: frisheid, tonen van vuursteen, een bescheiden om de hoek kijkend botertje en niet te vergeten een lichte, subtiele hint van vanille, duidend op een niet te uitbundige houtlagering.
Even bekroop mij het idee dat ik voor de gek gehouden werd en dat de sommelier mij wilde testen. Dat kon niet het geval zijn: ik had hem immers de fles aan ons tafeltje zien openmaken.
Nu ik dit zo opschrijf, proef ik de wijn als het ware opnieuw. Al kan dat laatste natuurlijk ook komen omdat ik de 2018 nog niet zo lang geleden opnieuw mocht keuren. Dit keer in gezelschap van wijnmaker Albert Meijer – een voormalig cardioloog die jaren geleden zijn doktersjas aan de wilgen hing en zich volledig is gaan toeleggen op de productie van fenomenale, kerngezonde wijnen – en wijnhandelaar Peter Hekers – alias Pierre Ache – die de wijnen van Pietershof in Nederland importeert en ze inmiddels in diverse Nederlandse sterrenzaken op de kaart heeft weten te krijgen.
Dat zich steeds opnieuw vergelijkingen opdringen tussen Limburgse wijnen en de toppers uit de Côte de Beaune is op de keper beschouwd niet zo gek: ze zijn afkomstig van gunstig geleden percelen met veel zon en nagenoeg identieke bodems en worden veelal op dezelfde manier gemaakt en opgevoed. Daarnaast is het klimaat in het zuiden van Nederland – mede door de opwarming – in toenemende mate vergelijkbaar met dat in de Bourgogne. Als je dan ook nog eens een wijnmaker hebt die zijn vak verstaat, ben je in feite klaar.
Laatst hoorde ik een (Nederlands-)Limburgse gedeputeerde zeggen dat Limburgse wijnen een eigen karakter hebben. En dat je ze eigenlijk nergens mee zou moeten willen vergelijken. Met zulke vaststellingen doet Wijnland Limburg zich schromelijk tekort.
En laten we vooral ook ophouden met het in stand houden van het fabeltje dat Limburgse wijn duur is: zowel de 2018 Domein Pietershof Chardonnay als de (nog wat gesloten) 2019 gaan weg voor een consumentenprijs van € 18,50. Aardig om te weten is dat je voor een beetje meursault al snel twee of drie keer zoveel kwijt bent.
Pierreachewijnen.nl – info@pierreachewijnen.nl
