Wijnen die het goed doen bij de vrouwen
Afgelopen week kreeg ik – voor de zoveelste keer – een mailtje van wineawards.org. Deze op het eerste gezicht nogal schimmige organisatie blijkt de motor achter diverse wijnconcoursen, waar elk jaar opnieuw wijnprijzen worden toegekend in de vorm van gouden, zilveren en bronzen medailles. Of ik binnen twee weken wilde reageren (latecomer deadline), want anders zou ik eenvoudigweg te laat zijn en bijgevolg spijt krijgen als haar op mijn hoofd, zo luidde impliciet de boodschap.
Aangezien ik gezegend ben met een aanzienlijke bos zwarte krullen, besloot ik – om zelfverwijt te voorkomen – een kijkje te nemen op de site, ook al ben ik in het algemeen niet zo kapot van flessen wijn die uitbundig zijn beplakt met allerhande denkbeeldig eremetaal.
Hoe ze mij hadden weten te vinden? Kennelijk ben ik tijdens een bezoek aan een of ander grootschalig wijnevenement (Vinexpo?) ooit op een mailinglijst terechtgekomen. Dus verdenkt men mij ervan dat ik óf zelf wijnboer ben, óf op de wereld ben gezet om wijnen te vermarkten.
Kort en goed: het mailtje bevatte een uitnodiging om ‘mijn wijnen’ in te sturen voor de Women’s Wine & Spirits Awards™. Deze wordt kennelijk op 16 november gehouden in Hong Kong. Wijnen die tijdens dit concours ‘in de prijzen’ vallen, hebben – althans volgens een deskundige jury die louter bestaat uit invloedrijke wijnprofessionals van de vrouwelijke kunne – een verhoogde aantrekkingskracht op vrouwen.
De marketingtruc zit even ingenieus als simpel in elkaar: 80 procent van alle wijn die in de retail wordt afgezet, wordt gekocht door vrouwen, terwijl 60 procent van de wijnen die worden verkocht, achterover wordt geslagen door de vrouwelijke helft der mensheid. Kennelijk is dat een reden waarom je er goed aan doet ervoor te zorgen dat flessen in het schap vrouwelijke consumenten aantrekken. Voor een belangrijk deel doe je dat aan de hand van een sexy uiterlijk, al is op foto’s van eerdere edities van het evenement te zien dat ingestuurde wijnen wel degelijk organoleptisch worden getest op hun mannelijke kracht en ‘soft skills’.
Nu weet ik als geen ander dat het doeltreffend om je vinger winden van vrouwen een buitengewoon gecompliceerd verhaal is. Echter: met een goudkleurige sticker op je neus, schijn je tegenwoordig een heel eind te komen.
Het mag derhalve als een vanzelfsprekendheid gelden dat deelname aan the world’s most important wine & spirits competition judged by women buyers verre van gratis is: als latecomer word ik al onmiddellijk bestraft met een tarief dat 30 pond per ingestuurde fles hoger ligt dan de inschrijvingsfee van 159 Britse pond die de zogeheten early birds tot 17 oktober hebben moeten betalen. Het bedrag loopt overigens flink op naarmate je meer wijnen instuurt en daarmee – net als in de loterij – een grotere kans maakt op ‘een prijs’, al ben je relatief goedkoper uit: stuur je honderd verschillende flessen in, dan betaal je nog ‘maar’ 133 euro ‘per product’.
Maar daarmee ben je er nog niet: wint een ingestuurde wijn ‘goud’, ‘zilver’ of ‘brons’ (de toetsingscriteria zijn mij overigens een raadsel), dan verwerf je als inzender het exclusieve recht je wijn te beplakken met het ultieme bewijs dat vrouwen in de wijnbusiness wier reputatie buiten kijf staat, hem een ‘lekker ding’ vinden. Ook voor de plakkers dien je overigens flink in de geldbuidel te tasten. Eén rol van duizend stuks kost 55 Britse pond. Maar schaf je voor 40.000 pond of meer aan ‘medailles’ aan, dan zakt de prijs naar 29 pond per rol. Je kunt trouwens ook een licentie kopen om de stickers zelf te printen. Scheelt toch een aardige slok op een glas wijn.
Intussen stel ik met genoegen vast dat het met de Limburgse wijn steeds beter gaat. Een groot deel van de laatste twee oogstjaren is al maanden uitverkocht. Het afgelopen weekend streek ik met een klein gezelschap studievrienden neer op het schitterende terras achter het proeflokaal van Wijngaard St. Martinus in Vijlen. Genietend van een adembenemend uitzicht, lieten we ons de warme herfstzon welgevallen, uiteraard met een paar flessen heerlijke wijn onder handbereik. Martien Meiland (‘wijnen, wijnen, wijnen’) huppelde er rond (met in zijn kielzog een heel productieteam); de makers van een RTL-programma waren net vertrokken.
Een groot deel van de wijnen op de wijnkaart in het proeflokaal (tip: de flessen worden tegen de gebruikelijke consumentenprijs voor je geopend; je betaalt alleen eenmalig een klein bedragje aan ‘kurkengeld’) bleek compleet te zijn uitverkocht, Dat gold ook voor de topcuvées 7 Zonden (een ongebruikelijke assemblage van wijn uit drie verschillende jaren; 21,95 euro) en de 2016 Prestige (55,95 euro).
Eigenaar Stan Beurskens van Wijngaard St. Martinus kan alleen al met de gouden, zilveren en bronzen medailles die hij de afgelopen jaren heeft gehaald op de Wijnkeuring van de Lage Landen hele emmers vullen. Hij kiest er evenwel bewust voor om zijn flessen niet te bestickeren. Afgezien van het feit dat het hem onnodig veel werk zou opleveren, heeft het voor hem in marketingtechnisch opzicht nauwelijks meerwaarde. Hij raakt zijn wijnen toch wel kwijt. Eén ding kan ik verklappen: de meeste vrouwen die ik ken vinden de wijnen van Wijngaard St. Martinus lekker. Ikzelf trouwens ook!
