Ontspannen leven met de Franse slag
Lange tijd was het bijna vaste prik: na een avondje flink buffelen in de keuken van Le Bouchon d’en Face nog even een afzakkertje pakken in de Kaasbar in de Koestraat. Of na het poetsen van het aanrecht met zijn vrienden/collega’s met een pilsje het leven vieren bij Le Fernand op de Stenenbrug in het pittoreske Jekerkwartier. Maar voor Gyan Vliegen – tot vorig jaar chef-kok in zijn eigen ‘Lyonese Bouchon’ in de Wycker Brugstraat in Maastricht – is het er allemaal niet meer bij, sinds hij vorig jaar besloot zijn hart – en daarmee de liefde van zijn leven – te volgen en naar Frankrijk te verhuizen.
Of hij al eens spijt gehad heeft van zijn ingrijpende besluit om van Petit Lyon in Maastricht te verkassen naar Juan-les-Pins, een van de meest tot de verbeelding sprekende plaatsen aan de Franse zuidkust? Gyan Vliegen (32) – een rode doek om zijn hoofd bij wijze van eigentijdse koksmuts – beantwoordt de vraag met een veelbetekenende glimlach. Hij knikt in de richting van het uitgestrekte zandstrand, drie à vier flinke steenworpen van hem verwijderd. ,,Kijk eens waar ik nu zit”, zegt hij met een weids armgebaar waaruit zonder veel moeite valt af te leiden dat hij op hier zijn plek is. ,,Als ik vanuit mijn keuken naar buiten kijk, dan zie ik dit…”
We volgen zijn blik in de richting van de branding, een kleine honderdvijftig meter verderop. In de verte dobberen kapitale witte jachten in alle rust op het azuurblauwe water. Aan de rechterkant van het weergaloze panorama, niet ver verwijderd van het wereldberoemde Cannes, doemen vervaarlijke rotsformaties op. Tegen zonsondergang staan ze borg voor een prachtig kleurrijk schouwspel.
We spreken Gyan Vliegen op het terras van Brasserie La Jetée, waar hij tegenwoordig werkt. Over een klein uurtje melden de eerste gasten zich voor het avondeten en dat betekent dat de chef – die tegenwoordig souschef is – alle tijd heeft voor een praatje. Dat wil zeggen: nog wel, want de Côte d’Azur staat aan de vooravond van ‘les vacances’, hetgeen betekent dat miljoenen Fransen – met name uit de grote steden – zich voor de broodnodige verkoeling richting La Grande Blue haasten. Voor La Jetée – een zaak die behalve een laagdrempelige brasserie een luxe strandtent omvat – betekent het dat alle zeilen moeten worden bij gezet.
Voor Gyan ligt dat niet anders. Drie maanden lang vier dagen op en drie dagen af, met werkdagen die om 09.00 uur beginnen en om 23.00 uur zijn afgelopen, met tussendoor een paar uurtjes tijd om de benen te strekken of een praatje met zijn Agathe te maken.
Gyan ontmoette haar een paar jaar geleden, tijdens de zestigste verjaardag van zijn moeder Monique, nota bene in zijn eigen – met zijn zus Maxime gedeelde – Bouchon d’en Face. ,,Soms is het leven niet te bevatten. Voor het weet gebeuren er dingen die je onmogelijk kunt tegenhouden”, zegt hij terugkijkend.
De vrouw die niet veel later de liefde van zijn leven bleek te zijn, was als gast meegekomen met Mika, een Franse vriend van zijn ouders, die al zestien jaar een appartement in het nabijgelegen Golfe Juan bezitten en daar op menig culinair adresje in de loop der jaren kind aan huis geworden zijn. ,,Mika, die ze hadden leren kennen door zijn werk als ‘plagiste’ in een exclusieve strandtent, wilde graag naar Nederland komen en vroeg of hij zijn goede vriendin Agathe mocht meenemen.”
Uiteraard was Agathe – een schoonheidsspecialiste met een eigen zaak in Antibes – van harte welkom in Maastricht en daarmee in Le Bouchon d’en Face. Voor Gyan – en ongetwijfeld ook voor zijn dan nog onvermoede toekomstige wederhelft – werd het een avond om nooit meer te vergeten. Le reste, c’est de l’histoire, zoals de Fransen dat zo sprekend weten uit te drukken.
Af en toe moet er dus flink worden doorgewerkt, maar tijd om te ontspannen en van het leven te genieten, is er nog volop, stelt Gyan zijn Maastrichtse bezoek gerust. ,,De Côte d’Azur is zoveel ‘diverser’ dan Maastricht. Ik kan hier alle kanten op. Als ik chique uit eten wil, ben ik in twintig minuten in Cannes. Ik ken de prachtigste stranden in de buurt van St.-Tropez, die alleen de locals weten te vinden. En als ik mijn tanden wil zetten in de beste pan bagnat, dan weet ik precies waar ik moet zijn. Het is wel belangrijk dat je het leven een beetje over je heen laat komen. Niemand heeft hier haast. Niemand begrijpt het ook als anderen dat wel hebben. Voor het boodschappen doen neem je alle tijd. En moet je naar de dokter? Dan is de kans aanwezig dat je een paar weken moet wachten. Hier wordt letterlijk geleefd met de Franse slag. Ik kan er wel aan wennen. Sterker nog: ik ben er al redelijk aan gewend. Eén of twee keer per maand word ik overmand door een licht gevoel van heimwee naar Maastricht. Maar ik verzeker je: dat gevoel is hier zo weg.”
_________________
Abonneer je op Chapeau Magazine
Sluit nu een jaarabonnement af voor slechts €29,50 en ontvang vele extra’s -> meer info <
