Michelingids vernieuwt, maar doet dat dit jaar zonder Limburg

Maandag kwam de nieuwste editie van de Michelingids uit: Inter Scaldes in het Zeeuwse Kruiningen eindelijk bekroond met een derde ster, Amsterdam blijft groeien in sterren en Limburg lijkt te zwemmen in oude glorie. Iedereen vindt er wat van. En ja, ik natuurlijk ook.

Het culinaire niveau van Nederland is volgens de Michelin nog nooit zo hoog geweest. Sinds lange tijd heeft Nederland weer drie restaurants met drie Michelinsterren en zestien restaurants met twee sterren. In Limburg bleef het dit jaar ongemakkelijk stil bij de verdeling van de nieuwe sterren. Wil dat zeggen dat Limburg zijn befaamde culinaire status aan het verliezen is? Volgens mij niet, al vernieuwen we niet zo snel als de restaurants in de randstad.

Vorig jaar schreef ik al een blog over de trend die meerdere culinaire ranglijsten laten zien: Limburgse restaurants aan de top moeten wijken voor nieuwkomers met originele concepten en betere keukens. Maar dat maakt Limburg niet minder culinair. Ik woon voor mijn werk in Amsterdam en de opening van nieuwe restaurants in de hoofdstad is niet bij te houden. Dat er in Amsterdam meer sterren bijkomen lijkt ook meer dan logisch, aangezien de dichtheid van restaurants in de hoofdstad nu eenmaal groter is dan die in de provincie.

Natuurlijk blijft de beoordeling van de Michelin relatief. Degenen die al weken van te voren te riepen dat ze wisten wie er een ster (bij) zou krijgen stonden maandag weer perplex. De Michelininspecteurs gaan, voordat ze beslissen over een eventuele nieuwe beoordeling in de gids, meerdere malen eten bij een restaurant. En of je het er nu mee eens bent of niet: de inspecteurs worden wel gezien als dé kenners van de hedendaagse gastronomie.

Als ik eerlijk ben begrijp ik soms ook niks van sommige beslissingen. Zoals de toekenning van een eerste ster voor restaurant The Duchess in Amsterdam of van het wegnemen van de tweede ster van Da Vinci, maar Michelin zal deze beoordeling niet voor niets hebben gemaakt.

Een groot verschil tussen restaurants in Amsterdam en Limburg blijft voor mij de beleving. ‘Hollanders’ weten de mensen goed te verleiden met secundaire factoren: extra beleving aan tafel, prachtig design in het restaurant en vernieuwende concepten uit andere wereldsteden en culturen, en dat weten de gasten hier ook te waarderen.

Daar moet worden bij verteld dat Michelin voornamelijk beoordeelt op wat op het bord ligt, hoe met producten wordt omgegaan en hoe de prijs- kwaliteitsverhouding van het eten is. Al lijkt me dat een gerecht in een aangename omgeving ook anders smaakt voor een Michelininspecteur dan wanneer hij of zij in een niet-aangename sfeer zit zonder enige beleving.

Dat Limburg dit jaar minder goed heeft gescoord in de rode gids dan andere streken van Nederland maakt helemaal niets uit. Volgend jaar zijn we er weer met betere resultaten. Dat restaurant Da Vinci in Maasbracht dit jaar een ster heeft verloren is natuurlijk erg jammer, maar Margo Reuten en haar team blijven een voorbeeld voor velen in Limburg. Da Vinci behoort naar mijn mening nog altijd bij de beste. Dank daarvoor!