Mama Lidia leerde de Limburgers Italiaanse pasta eten
Ristorante Da Lidia in Maasmechelen bestaat vijftig jaar. In die halve eeuw is de warme gastvrijheid hier niet veranderd, evenals de authentieke Italiaanse keuken waarmee mama Lidia en daarna de kinderen decennialang ontelbare harten hebben veroverd.
„Onze eerste gast was een handelsvertegenwoordiger uit West-Vlaanderen. Hij vertelde mij dat hij een nieuwe klant had bezocht en voor het eerst de Maaskant aandeed. Maasmechelen was toen nog geen culinaire hotspot en de Italiaanse keuken een grote onbekende in Limburg.” De tranen schieten Elvira Cellini in de ogen, te groot de emotie die de herinnering aan de beginjaren van ristorante Da Lidia en aan haar energieke moeder losmaakt.
Koude douche
De ouders van Elvira behoren tot de eerste generatie Italianen die het arme Italiaanse binnenland richting België ontvluchtte, op zoek naar een beter leven. „Mijn oma en haar drie dochters arriveerden in 1952 na een lange treinreis in Eisden waar haar twee zonen alsook haar toekomstige schoonzoon Pietro in de mijn werkten. Zij waren een jaar voordien de oproep gevolgd van de dorpspastoor van Roccafluvione, zonder in feite te weten wat hen te wachten stond.” In het ‘beloofde land’ werden de Italiaanse gastarbeiders en hun familie ondergebracht in marode barakken in de schaduw van de mijnschacht. Letterlijk een koude douche voor wie uit het warme Italië kwam. In de film Marina van Stijn Coninx, naar het gelijknamige liedje van de Italiaanse Belg Rocco Granata, worden de armoedige levensomstandigheden in Het Kamp op pakkende wijze en vrij waarheidsgetrouw in scène gezet. Het is daar dat de vonk tussen haar vader en moeder is overgesprongen. Hun huwelijk werd ingezegend op 8 augustus 1956, zonder het gebruikelijke uitbundige feest. Diezelfde morgen waren immers 262 kompels, onder wie 136 Italianen, omgekomen bij een brand in de mijn van Marcinelle. De zwartste bladzijde in de mijngeschiedenis van België.

Stap in het onbekende
Toen haar man Pietro na 21 jaar harde en ongezonde mijnarbeid ziek werd, opende Lidia van vandaag op morgen een klein restaurant aan de Rijksweg in Maasmechelen. Daar was het dat Elvira de eerste klant van ristorante Da Lidia mocht verwelkomen in de persoon van Michel Vandermeulen, van beroep handelsvertegenwoordiger. „Mijn mama kon buitengewoon goed koken, dat had ze geleerd van haar mama. Maar zij had nooit voor betalende gasten gekookt en ook de inrichting van het restaurant had weinig om het lijf. De vijf tafels waren ons door de brouwerij ter beschikking gesteld, de borden, glazen en bestek hadden wij in bruikleen van familie en vrienden. De taakverdeling zag er als volgt uit: mijn vader bediende de pizza-oven, mijn moeder bereidde zowel de voor-, hoofd- als nagerechten en ik stond in voor de bediening. Ik was de enige die het Nederlands beheerste en mijn broers Vincenzo en Marco waren nog te jong. Van stracciatella, risotto con gamberi, tagliatelle con salsa alle noci of tiramisu hadden de meeste klanten nog nooit gehoord. Op de menukaart klonk enkel pizza of spaghetti min of meer vertrouwd in de oren. Het was wennen, zowel voor hen als voor ons.”
Andrea Bocelli met aan het klavier Willy Claes
Ristorante Da Lidia bleek een schot in de roos. „Mijn moeder serveerde authentieke en betaalbare gerechten uit kwaliteitsvolle ingrediënten en verse, handgemaakte pasta’s. Zij maakte gebruik van hier onbekende zuiderse kruiden en vruchten.” Vijftig jaar later vormen mama Lidia’s authentieke gerechten nog altijd de inspiratiebron én rode draad voor de jonge chef van Sardijnse orgine Sabina Locci. „Mijn moeder, mijn broers Vincenzo en Marco noch ikzelf hebben de ambitie gehad een sterrenrestaurant te worden. Wij zijn onszelf trouw gebleven en krijgen nog altijd klanten van het eerste uur over de vloer, ook veel vanuit Nederlands-Limburg. In feite vormen wij één grote familie die hier geregeld tafelt, gezellige avonden doorbrengt en verjaardagen en bruiloften viert. Niemand minder dan Andrea Bocelli heeft bij ons zijn veertigste verjaardag gevierd, met minister Willy Claes aan het klavier.” Ristorante La Lidia is in de loop der jaren uitgegroeid tot een druk gefrequenteerde ontmoetingsplaats voor al wie naam en faam heeft in de politiek, show-, sport- en zakenwereld. Elvira herinnert zich hoe ongeduldig de piepjonge Max Verstappen zich op zondagmiddag aan tafel gedroeg, onderweg met vader Jos naar het kartcircuit in Genk.

Voeten op de grond
Waar veel licht is, is ook veel schaduw. De dood van haar broer Vincenzo op 41-jarige leeftijd kwam hard aan, zowel bij de familie als bij de klanten. „Samen met Marco in de keuken en Vincenzo in de zaal vormden wij een sterk trio, onder de supervisie van mama Lidia én met onze begripvolle vader Pietro als raadgever. Vincenzo, mijn moeder en vader zijn er niet meer, Marco is succesvol zijn eigen weg gegaan. Ik ben gebleven en zet het levenswerk van onze familie verder. Een groot verjaardagsfeest komt er niet. Uit respect voor onze dierbare overledenen. Maar er is wel een oprechte merci uit het diepste van mijn hart vanwege de familie aan het adres van de ontelbare klanten die onze vrienden zijn geworden.”