Wijnkeuringen en de betrekkelijke waarde van medailles
De meeste journalisten zijn generalisten. Vaak hebben ze nergens écht verstand van, laat staan van goede wijn. Ik heb lang genoeg voor allerlei kranten gewerkt om te kunnen weten dat je ze op dat gebied van alles wijs kunt maken. Slimme marketeers realiseren zich dat maar al te goed.
Een persbericht met de boodschap dat je ‘een van de beste rode wijnen ter wereld’ (een Chianti Classico voor slechts €5,99) in de schappen van de Lidl vindt, kan rekenen op massale aandacht in de media. De toevoeging dat de International Wine Challenge in Londen, waar zo’n wijn een gouden medaille heeft bemachtigd, voor de wijnwereld is wat de uitreiking van de Oscars voor de filmwereld is, doet de fantasie op krantenredacties al helemaal op hol slaan. Hup, allemaal naar de Lidl, is de boodschap die van de krantenpagina’s – en tegenwoordig van de beeldschermen – spat.
Bij Lidl én bij het marketingbureau dat door deze retailer wordt ingeschakeld, lachen ze zich op zo’n moment natuurlijk helemaal suf: voor slechts een paar centen hebben ze maximale landelijke aandacht. Maar wie even de moeite doet om een kijkje te nemen op de site van de International Wine Challenge, ziet al snel dat het in Londen medailles regent. De organisatie zelf maakt er geen geheim van dat ze in feite één grote marketingmachine is.
De toevoeging dat de International Wine Challenge in Londen voor de wijnwereld is wat de uitreiking van de Oscars voor de filmwereld is, doet de fantasie op krantenredacties al helemaal op hol slaan.
Dat laatste betekent overigens niet dat gekeurde wijnen – veelal afkomstig uit de rekken van het grootwinkelbedrijf – slecht zijn. Integendeel zelfs: ze worden in Londen aan een onafhankelijke keuring door specialisten onderworpen. Voldoet een wijn aan alle – of bijna alle – kwaliteitseisen, dan volgt goud, zilver of brons medaille. Wat heel iets anders is dan dat je met zo’n gouden, zilveren of bronzen medaille – zoals op de Olympische Spelen – achtereenvolgens eerste, tweede of de derde van de wereld bent. Overigens zijn er diverse internationale concoursen waar je wél iets voorstelt als je er een (gouden) medaille haalt, maar daarover een andere keer meer.
Ook bij de Wijnkeuring van de Lage Landen 2020 – waarvan vorige week de resultaten bekend werden gemaakt – is niet echt zuinig omgesprongen met medailles. Van de 282 wijnen die vanuit Nederland en België werden ingestuurd, ontvingen er maar liefst 216 een medaille. Het komt er kortweg op neer dat je het als wijnbouwer nogal bont moet maken om niet met een stukje denkbeeldig eremetaal naar huis te gaan.
De eerlijkheid gebiedt echter te zeggen dat de keuring – verricht door het Deutsche Weinbauamt in Neustadt an der Weinstraße in Rheinland Pfalz – voldoet aan allerlei internationale richtlijnen. Het feit dat Nederlandse wijnen kwalitatief goed genoeg zijn om Duitse keurmeesters tevreden te stellen, is op zich zelf een mooi gegeven dat wel iets zegt, maar lang niet alles. Veel grote en aansprekende Nederlandse en Belgische namen, waaronder Wijnkasteel Genoels-Elderen (Riemst), Wijndomein Aldeneyk (Aldeneik), Wijngoed Thorn, Pietershof (Voeren), Domein De Wijngaardsberg (Ulestraten), Hoeve Nekum (Maastricht), Wijnhoeve De Kleine Schorre (Dreischor) en de Apostelhoeve (Maastricht) doen niet meer aan de Wijnkeuring van de Lage Landen. Deels ook omdat ze de laatste jaren enorme sprongen hebben gemaakt en ze eigenlijk van mening zijn dat ze niets te zoeken hebben op een keuring waar ook kleine wijngaardeniers aan deelnemen.
Kijk je puur en alleen naar de marketingwaarde die uitgaat van het winnen van een gouden medaille op zo’n keuring, dan kun je vaststellen dat die enorm is. Zeker afgezet tegen de investering ertegenover staat. Het bericht dat wijnboer Stan Beurskens van Wijndomein St. Martinus uit Vijlen dit jaar maar liefst vijf keer goud scoorde en zich derhalve ‘Maker van de beste rode wijn van België en Nederland’ mag noemen, haalde talloze media. Welgemeende felicitaties aan het adres van Stan Beurskens zijn zeker op hun plaats. Zijn wijnen kunnen lang niet iedereen bekoren, maar persoonlijk vind ik ze – onder de juiste omstandigheden – best lekker en zeker goed gemaakt. Dat Nederland tegenwoordig überhaupt in staat is om rode kwaliteitswijn te produceren is bovendien een opsteker van jewelste.
Onder Limburgse wijnbouwers circuleert inmiddels een berekening, waaruit blijkt dat je als Belgische of Nederlandse wijnbouwer eigenlijk wel goed gek bent als je niet deelneemt aan de keuring van de Landwirtschafskammer Rheinland-Pfalz. Voor de luttele prijs €31 per ingezonden wijn heb je gemiddeld 28 procent kans op goud, 42 procent kans op zilver en 10 procent kans op brons. De kans dat een wijn helemaal niets haalt is kleiner dan 20 procent, aldus de calculatie, die overigens gemaakt is door iemand met behoorlijk wat wiskundig inzicht. De gemiddelde prijs van een medaille, stelt diegene, bedraagt ongeveer €38,50. ‘Goud’ heb je voor €111. Al met al een interessant stukje rekenwerk, dat ik niet gecontroleerd heb, gesteld dat ik dat met mijn beperkte rekenkundigheid al zou kunnen. Ik ben en blijf immers journalist, met slechts een heel klein beetje – ik herhaal: een heel klein beetje – verstand van wijn.
