Het smaakvolle geheime leven van ‘Michelin-inspecteur’ Dries Roelvink

Hebben we het in Nederland over ‘sterren’, dan onderscheiden we – afgezien van de flonkerende hemellichamen – doorgaans twee categorieën. In het eerste geval gaat het om de bekende onderscheidingen die de rode Michelingids elk jaar uitdeelt aan restaurants die bovengemiddeld of excellent presteren.

De tweede – steeds groter wordende – groep omvat relatieve beroemdheden die hun sterrenstatus voornamelijk ontlenen aan het feit dat ze vaak te zien zijn op tv, of geregeld hun opwachting maken in de roddelbladen. Ze komen in het nieuws omdat ze hun tanden laten bijpunten in Turkije, of omdat ze af en toe een Lamborghini in de prak rijden. Heel soms ook hebben ze als baby in een klatergouden wieg gelegen en zijn ze voorbestemd voor een groots en meeslepend leven, eenvoudigweg omdat hun vader een bekende ster is.

Neem realityster Dave Roelvink. Hij haalde de afgelopen week talloze Nederlandse media nadat hij zich – op zijn slippers en naar verluidt met een vervalste perskaart op zak – tussen het reltuig op het Museumplein had begeven, met de bedoeling zijn ruim 50.000 volgers via Instagram live op de hoogte te houden van de zich aldaar afspelende confrontatie tussen de ME en gewelddadige demonstranten.

Bij gebrek aan deugdelijk schoeisel lukte het Roelvink niet om op tijd weg te komen voor de orde herstellende politiemensen, waardoor hij zelf ‘een paar klereklappen’ met de lange lat opliep.

Een typisch gevalletje van ‘aardje naar zijn vaartje’, dacht ik bij het zien van de beelden, die zelfs mij niet ontgingen. Niemand minder dan Dave’s vader Dries klopte zich ruim negen jaar geleden – Instagram stond nog in de kinderschoenen – luidruchtig op de borst omdat hij er prat op ging jarenlang als rapporteur voor de Nederlandse editie van de Michelingids te hebben gewerkt.

Een paar dagen voor Kerstmis 2011 kwam het Algemeen Dagblad met de verbijsterende primeur dat Roelvink sr. een van de degenen was die jarenlang bepaalden welk Nederlands restaurant in het topsegment al dan niet in aanmerking kwam voor een felbegeerde ster en soms zelfs voor een tweede.

De volkszanger – en kennelijk ook wijnkenner en fervent hobbykok – pochte in het stuk dat hij vanaf 1997 beroepshalve – en in het diepste geheim – aan de lopende band de ‘exclusiefste culinaire hoogstandjes in de allerbeste en duurste Nederlandse restaurants’ degusteerde.

Zijn kritische bevindingen stuurde hij naar het kantoor van Michelin Benelux in Brussel. Aanvankelijk werkte hij samen met een vriend, zo legde Roelvink uit, maar toen deze langdurig ziek werd, zorgde hij ervoor dat de rapportages onder diens naam terechtkwamen op het juiste bureau in de Belgische hoofdstad. Totdat na drie jaar schransen bij de top van de Nederlandse horeca het vermoeden begon te rijzen dat de gevierde zanger – die de dinertjes overigens uit eigen zak betaalde – iets in zijn schild voerde. ,,Dat ik actief was voor Michelin lekte op de een of andere manier toch uit”, vertelde de zanger tegen het AD. ,,Daarna kon ik natuurlijk nergens meer anoniem gaan bikken. Als restauranthouders me zagen aankomen, wisten ze al hoe laat het was en deden opeens hun stinkende best. Jammer, maar om die reden moest ik noodgedwongen stoppen met dit smakelijke bijbaantje.”

Nu hebben ze bij Michelin – om voor de hand liggende redenen – de gewoonte erg geheimzinnig te doen over de identiteit van de inspecteurs. Maar dit keer zag de organisatie reden om het verhaal – dat inmiddels door tientallen media was overgenomen – stante pede te ontkrachten. Nog diezelfde dag verscheen op de site van het AD een verklaring van Paul van Craenenbroeck, oud-hoofdinspecteur van Michelin Benelux onder de alleszeggende kop: ‘Dries Roelvink werkte nooit voor ons’. Ook Werner Loens, opvolger van Van Craenenbroeck en heden ten dage nog altijd actief als hoofdinspecteur, stak zijn verbazing niet onder stoelen of banken. ,,Er waren geen rapporteurs”, verwees hij Roelvinks relaas naar het rijk der fabelen. ,,Wij zijn professionals. Een inspecteur van Michelin komt altijd uit de horeca en wordt door ons opgeleid. We werken nooit met freelancers.”

Terug naar nu. Op maandag 29 maart verschijnt de nieuwe Nederlandse Michelingids. Spannend is het zeker. Net als in het geval van de Franse editie – die 11 januari verscheen – wijst alles erop dat de inspecteurs zich niet hebben laten leiden door het gegeven dat 2020 in gastronomisch opzicht een rampjaar was.

Ondanks het feit dat de horeca zwaar getroffen is door de coronacrisis, hebben de inspecteurs alle gelegenheid gehad hun werk naar behoren te doen, liet hoofdinspecteur Loens deze week doorschemeren in de Volkskrant. ,,Ik weet dat het verlies van een ster nu hard kan overkomen en natuurlijk hebben we veel sympathie voor de restaurateurs. Maar we maken een gids voor de consument en niet voor de chef. We kunnen het ons niet permitteren om een restaurant dat het niet verdient, tóch in de gids te houden.”

Het is dus nog even afwachten hoe de culinaire sterrenhemel er dit jaar uit zal zien. Persoonlijk ben ik de mening toegedaan dat het moeten inleveren van een ster – zeker in deze kommervolle tijd – allerminst een schande is. Chefs die jarenlang op hoog niveau hebben gekookt, zullen dat in de regel blijven doen, ook al raken ze de onderscheiding (tijdelijk) kwijt.

Daarbij ben ik ervan overtuigd dat het verlies van een ster – hoe treurig ook – in deze moeilijke tijd voor een ondernemer ook een gunstig bijeffect kan hebben. Al was het maar vanwege de publiciteit die ervan uitgaat en de sympathie die het ongetwijfeld teweegbrengt bij het publiek.

Wil je als chef zeker weten dat je na het eventuele verlies van een ster in publicitair opzicht landelijk hoge ogen gooit? Nodig dan de familie Roelvink uit om te komen ‘bikken’. Vader Dries plaatst met zijn deskundig oordeel de bevindingen van de Michelingids vast en zeker dolgraag in het juiste perspectief.

En ‘sterrenzoon’ Dave? Die vindt het ongetwijfeld ‘gaaf, gap’ om zijn (inmiddels ruim meer dan) 50.000 volgers in een live uitzending via Instagram te verzekeren hoe goed het allemaal wel niet smaakt. Waarbij we er gemakshalve van uitgaan dat hij nog een paar fatsoenlijke schoenen in de kast heeft staan.