Een tot de verbeelding sprekende rosé uit Noorbeek

In de onvolprezen Netflix-serie Marseille staat de bokkige burgemeester Robert Taro – op geniale wijze neergezet door Gérard Depardieu – na twintig jaar op het punt de macht over te dragen aan zijn jonge protegé. Maar omdat hij bang is dat hij daarmee de maffia in op één na grootste stad van Frankrijk in de kaart speelt, stelt hij zich toch verkiesbaar. Een besluit dat het begin is van een veelheid aan intriges.

De serie steekt knap in elkaar. Het verhaal verveelt geen seconde. De vele bizarre plotwendingen en uitbarstingen van geweld – nergens in Frankrijk kom je als toerist dichter in de buurt van de banlieus dan in deze chaotische Zuid-Franse havenstad – zorgen ervoor dat je voortdurend op het puntje van je stoel zit.

Voor een Marseille-fanaat als ik is de serie een lust voor het oog. Je krijgt een realistisch beeld van de onmiskenbaar rauwe kanten van de stad, maar maakt ook kennis met haar onnavolgbare schoonheid.

Zo’n beetje het eerste wat ik doe als ik in Marseille ben gearriveerd, is me naar de Cours Honoré d’Estienne d’Orves begeven. Het gezellige, op mooie dagen zonovergoten plein – op een steenworp afstand van de oude haven – is genoemd naar Henri Honoré d’Estienne d’Orves, een legendarische Franse verzetsstrijder uit het begin van de Tweede Wereldoorlog. De charme van het plein maakt het welhaast ondenkbaar dat je slechts een paar kilometer verwijderd bent van de weinig hoopgevende probleemwijk uit de serie.

Midden op de Cours Honoré d’Estienne d’Orves ligt het terras van Café Simon, een leuke zaak zonder ook maar enige poeha. De brasserie staat bekend om zijn tamelijk eenvoudige kaart, met daarop vrijwel uitsluitend klassieke gerechten uit de Franse keuken. Ze munten uit in versheid en worden aangeboden tegen zeer acceptabele prijzen. Het begin van een verblijf in Marseille wordt helemaal een feest als je een pichet kraakdroge Côte de Provence-rosé bestelt. Eigenlijk kan ik me niet voorstellen dat je in deze stad iets anders zou willen drinken op momenten dat de zon zich van haar mooiste kant laat zien.

Marseille en rosé zijn wat mij betreft een twee-eenheid. Het is altijd weer vermakelijk om te ervaren dat zelfs de meest stoer ogende lieden – type zeebonk of werker in de haven – in staat zijn om onbekommerd te genieten van een glas rosé. Laten we hopen dat het snel weer kan.

Vreemd genoeg heb ik in de serie Marseille geen enkel glas rosé voorbij zien komen. Nog veel meer heb ik mij verbaasd over het feit dat de fictieve burgemeester Robert Taro in feite geheelonthouder is. In de in totaal zestien afleveringen heb ik hem welgeteld één keer voorzichtig aan een glaasje rode wijn zien nippen. Veel vaker zag ik hem met een glas water in zijn hand. Opmerkelijk, aangezien Depardieu zich jaren geleden in een interview liet ontvallen dat hij in het echte leven soms wel veertien flessen wijn per dag drinkt. Ik zou niet durven uitsluiten dat een niet-drinkende burgemeester in het script terechtgekomen is op aandringen van de anti-alcohollobby, die zich ook in Frankrijk steeds nadrukkelijker manifesteert.

Een collega-roséfanaat die me een paar maanden geleden wees op het bestaan van de Netflix-serie – net als ikzelf is hij een groot fan van Marseille – tipte me en passant ook over een bijzondere rosé uit van Wijngaard Op gen Heugde in Noorbeek, gemaakt van pinot gris. ,,Van een heel ander type dan wij graag drinken in Zuid-Frankrijk, maar niettemin de moeite waard”, maakte hij me alvast lekker.

De pinot gris staat bekend als een ‘witte’ druif, waarvan witte wijnen worden gemaakt. Maar rosé kan in sommige gevallen ook. Als de druiven een optimale rijpheid hebben bereikt, krijgen de schilletjes een ietwat andere kleur dan je op grond van de naam zou vermoeden: ze neigen eerder naar oudroze dan naar grijs. Laat een wijnboer deze velletjes voordat de vergisting in werking treedt enkele uren in aanraking komen met het sap, dan bestaat de kans dat de uiteindelijke wijn – zoals in dit geval – een bijzonder kleurtje krijgt. Een kniesoor zou kunnen volhouden dat we hier te maken hebben met een witte wijn, maar een witte wijn met een prachtige roze gloed mag van mij gerust rosé worden genoemd. In Frankrijk noemen ze rosé-wijnen die zijn gemaakt gemaakt van witte druiven trouwens gris de gris.

De Pinot Gris Rosé Barrique van Wijngaard Op gen Heugde – vooralsnog een eenmalig project en inmiddels zo goed als uitverkocht – is inderdaad van een heel ander type dan de rosés die de meeste mensen kennen. De wijn is gemaakt in 2018, een uitzonderlijk jaar met heel veel zonuren, wat in dit geval geleid heeft tot een voor Nederlandse begrippen extreem hoog alcoholgehalte van maar liefst 14 procent.

Zoals de term barrique (Frans voor ‘vat’) al aangeeft, heeft deze rosé een behoorlijke portie hout meegekregen. Maar liefst zes maanden heeft hij mogen rusten op eikenhouten vaten. Nieuwe vaten nog wel! Een gewaagde exercitie, die in dit geval heeft geleid tot een krachtige, kruidige wijn, boordevol rijp fruit, die bij elke slok opnieuw verwondert, maar die inderdaad wat minder snel wegdrinkt dan de meeste kwaliteitsrosés

Ik heb de 2018 Pinot Gris Rosé Barrique van Wijngaard Op gen Heugde verspreid over twee avonden gedronken. Ondanks zijn kracht en sterke boeket is het zonder meer een elegante wijn, die mij – net als Marseille – geen seconde heeft verveeld. Een rosé van eigen bodem, die helemaal past bij de streek waar hij vandaan komt. En die het al helemaal goed doet tegen het prachtige decor van de Limburgse heuvels, zeker nu een tripje richting Marseille er even niet in zit.

Wat we bij dit soort bijzondere wijnen willen eten? Laten we daar vooral niet al te moeilijk over doen! Een vakkundig gemaakte culinaire Limburgse bitterbal volstaat.