Een enkeltje naar de Italiaanse zon

Het is een druilerige avond, een van de eerste echte herfstavonden van 2019, als ik samen met zus het OLV-plein over steek. Waar we normaal gesproken zouden eindigen bij een van de populaire plekjes op het plein, lopen we nu naar Restaurant Laus. Dit restaurant loop ik al bijna vijf jaar geregeld pal voorbij. Het is nooit in me opgekomen hier een hapje te eten. Ik weet eigenlijk niet waarom. Na vanavond zal ik wel concluderen dat ik er in de toekomst zeker niet meer zomaar langsloop.

Vijf jaar Laus
We zijn vandaag uitgenodigd door Gar Lausberg. In het najaar van 2014 opende hij samen met zijn oom de deuren van Restaurant Laus, een iets chiquer en strakker Italiaans restaurant.  

Gar is een echte horeca-man, zijn hele jeugd had hij bijbaantjes in de horeca. Met een diploma bedrijfskunde op zak besloot hij vijf jaar geleden dan ook niet het bedrijfsleven in te gaan maar zijn horecahart te volgen. Vier jaar lang runde hij samen met zijn oom de zaak. Toen zijn oom vorig jaar onverwacht kwam te overlijden, besloot Gar het roer om te gooien: Laus werd een pasta- en carpaccio bar – dat ik dit gemist heb!

Het officiële jubileum van Laus is pas volgende week, op 8 oktober, maar wij zijn vanavond al te gast om Gars jubileummenu te proeven. Het jubileummenu is vanaf 8 oktober te bestellen en een verzameling van de Laus favorieten van de afgelopen jaren, en dat enorm vriendelijk geprijsd.

Verbouwd
De reden dat ik in het verleden aan Laus voorbijliep heeft er – denk ik – mee te maken dat ik niet direct iets voelde bij de uitstraling van de zaak. Als ik vandaag binnenloop concludeer ik dat ik me hier flink in vergist heb. Direct rechts staat een echte carpacciobar, het meubilair is hip en het behang aan de achterwand is strak en uitgesproken. ‘Dit is best een hippe tent’, hoor ik mezelf denken. Later wordt verteld dat het interieur van Laus vorig jaar rond deze periode, toen Gar het roer omgooide, flink op de schop is gegaan. Het resultaat mag er zijn. 

Carpaccio
We starten de avond met een glaasje prosecco, er is wat te vieren, dus het aperitief moet bubbelen. Daarbij wordt een rondje over de carpacciokaart geserveerd. Terwijl Gar diverse bordjes met flinterdun gesneden lekkernijen uitdeelt, lees ik aandachtig het verhaal over de herkomst van carpaccio op de menukaart. Dit gerecht werd pas in 1950 uitgevonden door de chef van Harry’s bar in Venetië. Dat heb ik altijd zo bijzonder gevonden, want carpaccio lijkt zo’n authentiek gerecht. Maar dat valt dus best wel mee.

Alle carpaccio’s die geserveerd worden zijn om te delen met de overige genodigden. De carpaccio di Laus, met truffelmayonaise en Parmezaan, is precies zoals je een rundercarpaccio wilt eten. De carpaccio di pesco spada (dat is Italiaans voor zwaardvis) is een heerlijk frisse verrassing.

Caprese & capanota
Van de ene Italiaanse klassieker gaan we door naar de volgende: caprese met boterzachte mozzarella en smaakbommetjes van tomaten en caponata con pecorino, tartufo & proscuito. Hoewel ik normaal helemaal gek ben op tartufo & proscuito, wordt mijn aandacht toch echt getrokken door de caponata (aubergine schotel), man man, wat is deze lekker.

Pasta
Het volgende hoofdstuk op de menukaart van Laus is pasta, alle varianten daarvan kosten op de ‘jubileumkaart’ 15 euro. Het aanbod is divers: tagliatele al ragù alla Bolognese (met originele Bolognesesaus, parmezaan & kalfswang), spaghetti alle Vongole veraci, ravioli ricotte e spinaci & linguine ai quatrro formaggi komen op tafel. De Bolognesesaus met kalfswang is verrukkelijk, persoonlijk vind ik de kazen in de quatrro formaggi iets te veel van het goede, maar de kaasliefhebber naast mij geniet enorm. De ravioli met ricotte e spinaci, op voorhand mijn favoriet, is helaas op voordat ie mijn kant van de tafel bereikt. Dat is het enige nadeel van shared dining…

Specialiteiten
We sluiten af met de Laus-specialiteiten: Tagaliate di manzo con rucole e parmigiana, risotto salsa marinara con dorade en tonno griglia. De risotto heeft een bijzondere nasmaak en gaat tot de laatst beetjes op. De tagliate di manzo is afgemaakt met balsamico. Weinig dingen zo lekker als balsamico en parmezaan als je het mij vraagt!

Tiramisu
Wist je dat tira mi sù in het Italiaans letterlijk vertaald ‘trek me omhoog’ als in ’beur me op’ betekent? Een referentie naar de kracht van het dessert om mensen zich gelukkiger te laten voelen. Dat snap ik wel, ik word zelf ook altijd dolgelukkig van tiramisu. Ook van die die vandaag voor me staat: de smaak van amaretto en koffie is subtiel, het room zacht en vol en er is niet zuinig gedaan met de cacao bovenop. Er wordt ook semmifredo geserveerd, nog zo’n klassieker. Beide desserts onder het genot van een glaasje limoncello.

Wat wil een mens nog meer op een grauwe herfstavond als vanavond? Dat enkeltje naar de Italiaanse zon is dichterbij dan je denkt!

____________________________
Chapeau Nieuwsbrief
Wil jij wekelijks het laatste nieuws ontvangen over het goede leven in Limburg NL/BE? Schrijf je dan in voor onze mooie nieuwsbrief -> inschrijven <