De glazen bol van Michelin

Het duurt extra lang dit jaar, voordat Michelin de sterren voor Nederland bekendmaakt. Dat komt niet omdat de inspecteurs uit Brussel er deze keer langer over hebben moeten doen. Het heeft enkel te maken met het feit dat de rode culinaire gids (een apart bedrijf binnen de Franse bandenfirma) sinds enige jaren een andere marketingstrategie heeft. Daarin zijn de presentaties van de gids heel belangrijk geworden als PR-middel en verdienmodel. En aangezien Michelin heel wat gidsen wereldwijd uitgeeft en de algemeen directeur er meestal bij wil zijn, is het een kwestie van een soort dienstrooster. En in dat schema hadden de Fransen voor Nederland alleen nog een plekje half december open, een stuk later dan andere jaren. België was vorige maand al aan de beurt.

Michelin deed vroeger helemaal niet aan ‘ceremonies’.  De gids werd gewoon gedrukt en de pers kreeg ’s ochtends een fax met de belangrijkste wijzigingen. Dat was het dan. Het verdienmodel lag in de boekenwinkel.

Ik herinner me dat we met een aantal mensen vanuit Maastricht ter ere van het toenmalige evenement ‘The European Fine Food Fair’ de heren tijdens een bezoek aan het statige hoofdkantoor in Parijs een keer zover kregen om ter ere van het honderdjarig bestaan van de gids, deze in het openbaar voor een volle zaal te presenteren. Dat was nog in de tijd van Jean-Luc Naret, de directeur wereldwijd, en van Paul van Craenenbroeck, de hoofdinspecteur voor de Benelux. Het was echt koudwatervrees voor de zeker toen nogal conservatieve Franse instelling, die heel voorzichtig was. Het was een primeur voor Michelin wereldwijd om de gids op die manier naar buiten te brengen. Dus in Maastricht werd in die zin geschiedenis geschreven.  Maar het festijn in MECC Maastricht werd een succes met zowat alle topchefs van Nederland en veel nationale pers.

We mochten dat het jaar erop nog eens overdoen, ook dat verliep prima, totdat pal na afloop van het evenement bleek dat er een restaurant in stond aan de Belgische kust, dat al een Bib Gourmand had gekregen, maar door vertraging in de bouw nog helemaal niet open was. Een misrekening van Van Craenenbroeck die een paar uur eerder z’n afscheid had gevierd. Zijn argument was dat de nieuwe zaak gerund zou worden door de bekende Brusselse sterrenzaak Comme Chez Soi, en dat de kwaliteit dus garant stond. Zijn baas Naret was echter resoluut. Terwijl ik met Van Craenenbroeck ’s avonds bij Beluga zat te eten, had Naret opdracht gegeven om de hele oplage uit de handel te halen. De editie werd volledig opnieuw gedrukt, zonder vermelding van de betreffende zaak ‘Ostend Queen’. 

Vervolgens werd het weer een paar jaar stil, zonder presentatie van de gids, nergens niet. Totdat Maastricht het uiteindelijk weer mocht proberen, in het Theater aan het Vrijthof. Inmiddels bleek dat Michelin brood zag in het concept en het Maastrichtse voorbeeld her en der in de wereld ging gebruiken. In eerste instantie voor de extra publiciteit, maar tegenwoordig ook om puur geld te verdienen, want met de verkoop van boeken alleen red je het niet meer. Nu moet je met de geldbuidel rammelen om de Michelin-presentatie te mogen accommoderen en Amsterdam ging er met een slimme handelsgeest vandoor. Vandaar dus ook dat we maandag met z’n allen weer naar Amsterdam trekken.

En dan die glazen bol. Bij Michelin weet je het nooit, maar hier een voorzichtige mijmering wat Limburg betreft. Vorige jaar gebeurde er niets in Limburg, behalve het spijtige verlies van de tweede ster bij Da Vinci. ‘Limburg staat stil’,  concludeerde hoofdinspecteur Werner Loens zelfs.

Ik ga er vanuit dat het dit jaar minder treurig zal worden voor onze regio. Geen enkele bestaande ster is zeker natuurlijk, teleurstellingen kunnen altijd optreden. Maar ik hoop toch op een lichte uitbreiding. Een ster voor Nico Boreas met zijn nieuwe zaak Sabero in Roermond is bijna vanzelfsprekend, aangezien hij in Heeze twee sterren had. En hij kookt nog even goed. Als Michelin extra lef wil tonen, dan zouden ze zelfs meteen twee sterren kunnen geven aan Sabero. Dat zou spectaculair zijn.  

Dicht tegen sterrenniveau zitten ook nog enkele andere zaken zoals Damianz in Roermond met de ambitieuze Jeroen van Gansewinkel, en Château St. Gerlach, met de nieuwe chef-kok Guido le Bron de Vexela. Beide zaken schreeuwen het niet van de daken, maar zouden die ster toch wel graag ambiëren.

Natuurlijk wordt ook Atelier in Gulpen genoemd, al vele jaren. Maar als je al zó lang wordt genoemd en het telkens niet bewaarheid wordt, dan wordt de kans eerder kleiner dan groter. Maar wie weet. In het team van inspecteurs zijn er wat vernieuwingen gekomen. En lekker eten kun je er zeker.

In de toekomst zal restaurant Rantree op de nieuwe locatie in Maastricht zeker ook een kanshebber zijn. Maar ze zitten er nu pas dik een maand en tegen die tijd waren de drukproeven van de gids al ingeleverd, dus dat lijkt me wat snel voor deze gids.

Het zou in ieder geval mooi zijn als we maandagmiddag kunnen concluderen dat de stilstand in Limburg, waar Michelin vorig jaar nog van sprak, deze keer van tafel gaat en dat we weer vooruit gaan in de provincie waar de gastronomie ooit het land is binnengekomen.