Van grootondernemer tot wijnboer

Na de verkoop van zijn bedrijf MediReva is het voor Pierre Gubbels (70) nog geen tijd om te gaan uitrusten. „Ik moet altijd bezig blijven.” En dus steekt hij nu veel tijd in zijn wijnbedrijf – ‘een uit de hand gelopen hobby’ – en in tal van maatschappelijke projecten, van armoedebestrijding tot evenementen zoals Jumping Indoor Maastricht en TEFAF.

Thuis in Noorbeek is vrijwel niets meer terug te zien van het medisch bedrijf MediReva, dat hier naast de kerk is opgestart en er ruim twintig jaar gedraaid heeft. De aaneengeschakelde oude huizen zien er van buiten niet bedrijfsmatig uit. Pierre en zijn vrouw Tineke wonen er nog altijd, maar de voormalige winkel is jaren geleden al ingericht als kunstgalerie. En onder de poort is het tijdens de druivenoogst een drukte van jewelste om de pers te laten draaien en alle sap in de roestvrijstalen vaten te pompen. Op het pleintje voor de deur is het vooral in de zomer een drukte bij dorpsfeesten zoals de Bronk. Dan zet de Jonkheid een bierbuffet onder de poort van huize Gubbels en is het hele dorp op het pleintje ervoor welkom. Hoewel fiscalisten ongetwijfeld wel eens het idee hebben geopperd om te verhuizen naar België, is het echtpaar Gubbels altijd trouw gebleven aan Noorbeek. De twee kennen elkaar al vanaf de kleuterschool. „Vanaf toen zijn we al verliefd op elkaar, dat is nooit meer weggegaan”, vertelt Pierre zonder aarzelen.

Zorgbedrijf

Studeren deed hij niet. „Ik ben een ondernemer, altijd geweest. Misschien heb ik dat van mijn oom die het bouwbedrijf Gubbels had. Ik heb eerst een aantal jaren gewerkt bij de drogist Leenarts in Maastricht. Daar kwam ik in de directie van een speciale tak op medisch gebied. Totdat het hele bedrijf verkocht werd. Toen dacht ik, dat moet ik zelf ook kunnen. Dus ben ik samen met Tineke in 1979 MediReva begonnen, hier in Noorbeek. We richtten ons op met name de thuiszorg. We leverden niet alleen producten, van stomamateriaal tot rolstoel, maar hadden ook eigen zorgverleners die de mensen thuis gingen helpen hoe ze met die spullen moesten omgaan. De persoonlijke aandacht is altijd cruciaal geweest in onze aanpak. Op een gegeven moment kregen we ook de ziekenhuizen en zorghuizen als klant, toen ging het hard. We groeiden hier uit ons jasje en rond het millennium verhuisden we naar een veel groter pand in Maastricht en betrokken we ook een groot distributiecentrum in Gronsveld. In 2021 hadden we maar liefst 650 medewerkers.” De laatste jaren had Pierre niet meer de dagelijkse leiding over het bedrijf. Daarvoor werd een algemeen directeur aangesteld. „Op een gegeven moment kreeg ik een zwaar ongeluk met de fiets aan de Belgische kust. Ik viel ongelukkig en heb een jaar in een rolstoel gezeten. In het begin betwijfel je of je daar nog uit gaat komen, maar gelukkig is dat wel gebeurd. Maar het was een kantelmoment voor mij. Mijn vrouw en ik hadden ons al die jaren kapot gewerkt. Ik besefte dat we zo niet konden blijven doorgaan. Het idee was aanvankelijk om het familiebedrijf te continueren door aan onze zoon Joep de dagelijkse leiding over te dragen. Maar dat paste niet bij hem, hij vond er zijn draai niet. Als opvolging dan geen reële optie is, dan ga je, in het belang van de continuïteit van het bedrijf en dus ook van het personeel, op een gegeven moment denken aan verkoop. Dat is vorig jaar gelukt, aan een Zweeds collega-bedrijf, waardoor de toekomst van MediReva gegarandeerd is. Je probeert het zo goed mogelijk over te dragen.”

Toeverlaat

Pierre Gubbels beseft dat hij het bedrijf niet zo succesvol had kunnen uitbouwen als zijn vrouw Tineke niet had meegewerkt. „Ik heb een fantastische echtgenote. Mijn steun en toeverlaat. Ze zat mee in de directie en deed in feite de achterkant terwijl ik zorgde voor de verkoop. Dat zit in mijn bloed.” Omdat hij al jaren niet meer de dagelijkse leiding had en als eigenaar meer op afstand stuurde, kreeg Pierre wat meer vrije tijd. „De bedoeling was enige rust te nemen, want ik had toch wel een beetje roofbouw op mijn lichaam gepleegd. Ik merkte dat nog tijdens corona. Van dat virus ben ik behoorlijk ziek geweest. Maar nu voel ik me fit. Ik wandel veel en ben vaak in de wijngaard, die buitenlucht doet me goed.

Hobby

Wijn maken begon als een hobby. Maar bij een ondernemerstype wordt dat al gauw meer. „Dat kun je wel zeggen. In 2004 zaten we met een paar vrienden hiernaast in het café. Het idee werd geboren om in Noorbeek op een stuk grond druivenstokken aan te planten. Leek ons leuk. Serieuze plannen hadden we toen zeker niet. Het leek ons gewoon een mooie aanwinst voor het dorp. In 2009 begon ik zelf op een ander stuk grond ook nog met een wijngaard, samen met
Peter Mergelsberg, de kundige wijnmaker. In 2018 stopte de vereniging die de eerste wijngaard beheerde. Ik heb die toen overgenomen. Inmiddels heb ik vier wijngaarden, allemaal niet zo groot. In totaal is nu zo’n 1,75 hectare aangeplant, met een opbrengst van rond de 3.000 flessen. Ik kan nog doorgroeien naar drie hectare.” Na die eerste jaren met de vrienden in de wijnvereniging merkte Pierre dat hij het toch wel erg leuk begon te vinden, wijn maken. De rol van boer ging hem steeds beter passen. „We deden al vroeg mee aan de keuringen van Mundus Vini waardoor je een internationaal oordeel krijgt over je wijn. Dat heb ik liever dan een regionale of landelijke keuring. Ik wil weten op welk niveau ik zit. Dan merk je dat die ambitie bij mij weer op de proppen komt, zo ben ik nu eenmaal.”

Limburgse wijnen

De wijnen van Gubbels zijn nu allemaal van het domein Heerenhuys d’r Pley en de bekendste is de Noordal, gemaakt van chardonnay. De andere wijn is een pinot gris, hij heeft ook stokken pinot noir, pinot meunier en chenin blanc aangeplant. „Ik heb me redelijk ontwikkeld tot wijnboer, maar ik ben geen wijnmaker, dat is Peter Mergelsberg. Die is weliswaar geen gediplomeerd oenoloog, maar hij heeft er wel veel verstand van en ook gevoel voor. Zelf heb ik in de beginjaren veel contact gehad met Jaap van Rennes zaliger, van wijnkasteel Genoelselderen. Die heeft me veel advies gegeven over hoe je met de druiven moet omgaan. Intussen hebben we een eigen BOB-erkenning voor Mergelland-wijnen en we houden contact met collega’s zoals Mathieu Hulst van de Apostelhoeve, Ruud Verstegen van de Overste Hof, Ralph Huyts van Raerberg en Kirsten Abels van wijndomein Holset. Ik denk dat we elkaar in Limburg vooral moeten helpen en niet te zeer moeten beconcurreren. Want de streekwijnen worden steeds populairder, dus we verkopen ze toch wel. Mijn wijnen raken altijd uitverkocht. Dat is fijn maar ergens ook wel jammer. Ik probeer de komende jaren toch ook nog eens paar honderd flessen weg te leggen om te kijken hoe ze zich verder ontwikkelen. Ik plant alleen edele rassen aan zoals dus chardonnay. Ik heb niks met die hybride veredelingen, ook al kunnen die misschien beter tegen bepaalde weersomstandigheden. Ik hou van de typische karakters van die klassieke druivenrassen. Dat is natuurlijk ook een kwestie van smaak, iedereen maakt eigen keuzes.”

Restaurants

Zijn wijnen staan inmiddels op de kaart bij een aantal restaurants zoals Brut172 en Da Vinci, en in eigen dorp bij Herberg St. Brigida, Du Nord en Café Tinus. „We zijn nu ook begonnen te leveren in Amsterdam. De wijnen worden steeds beter. Enerzijds omdat de stokken ouder worden maar ook omdat we steeds meer leren. Ik ben verantwoordelijk voor de druiven, wanneer ik moet ontbladeren bijvoorbeeld. In feite bepaalt het weer het werk dat gedaan moet worden. Je moet er snel op inspelen. Zoon Joep is nu mee ingestapt, dan kun je elkaar afwisselen. Ja, van een hobby is het inmiddels toch een serieus bedrijf geworden. In het begin is het vooral investeren, onder meer in goede machines zoals de druivenpers en de roestvrij stalen tanks. We hopen op termijn toch wel break-even te kunnen draaien, anders ben je bedrijfsmatig natuurlijk niet goed bezig. Vorig jaar wonnen we met de chardonnay goud bij Mundus Vini, dat geeft je een stimulans. Een verdere uitbreiding zou misschien kunnen, maar het is niet gemakkelijk om goede grond te krijgen, met de juiste terroir en liefst op een zuidhelling.”

Als zakenman kwam Pierre Gubbels al vroeg regelmatig in restaurants en daar leerde hij wijn drinken. „Ik ben een echte Bourgogne-liefhebber, maar de Duitse rieslings kunnen me ook geweldig bekoren. Ik oriënteer me nu ook op de betere wijnen uit Italië en Spanje.” Hij verwacht dat de prijzen voor de Limburgse wijnen de komende jaren nog wel gaan stijgen. „Vroeger waren ze in verhouding te duur, gelet op de kwaliteit. Maar die is de laatste jaren enorm toegenomen. We maken met z’n allen mooie wijnen al moeten we nou ook weer niet te veel naast onze schoenen gaan lopen. We kunnen ons uiteraard nog niet meten met bijvoorbeeld de beste Bourgognes. Maar we gaan de goede kant op.”

Band met dorp

De familie Gubbels en Noorbeek, die horen bij elkaar. De band moet sterk blijven, zo vindt Pierre. En daar doen ze heel veel aan. „Noorbeek is tamelijk speciaal. Hier wonen nogal wat mensen die fanatiek zijn in wat ze doen. Het is maar een klein dorp van goed duizend inwoners. Maar er is een harmonie, een schutterij, een goede slager, een bakker, verschillende restaurants. Dat is niet gek. Het is niet zo’n toeristisch centrum zoals bijvoorbeeld Slenaken, het is meer een wandeldorp. We ondersteunen de gemeenschapsactiviteiten, dat vinden we belangrijk. Ik heb zelf nog in de harmonie gespeeld, trom en trompet, en ben nog bij het zangkoor en de voetbalclub geweest. Joep speelt nog altijd in de harmonie. Wij moeten ons niks menen omdat we toevallig geslaagde zakenmensen zijn. Gewoon meedoen met iedereen, dat is belangrijk. Bij de restauratie van het kerkaltaar hebben we ook meegeholpen. Zo’n kerk hoort bij een dorp. Jawel, ik ben gelovig maar op mijn manier. Zit niet elke zondag in de kerk. En we zouden zo’n kerk ook nog kunnen runnen als er geen pastoor is. Samen dingen oppakken, dan kom je ver. Dochter Gonneke runt een klein hotel in het dorp, daar is elke woensdag het huiskamerproject voor bejaarden, zodat zij genoeg sociaal contact houden.”

Mooie dingen

Het woord ‘sociaal’ is belangrijk voor de familie Gubbels. „Dat geldt bijvoorbeeld ook voor onze galerie. Dat is niet een commerciële winkel. Maar we organiseren van alles waarbij de mensen van onze kunst kunnen genieten. Tineke en ik hebben altijd van kunst gehouden, in verschillende stijlen, oud en modern. Wij hebben bijna altijd dezelfde smaak. Je moet kunnen delen, dat is het mooiste wat er is. Als je veel geeft, krijg je ook veel terug. Als je alles voor jezelf wilt houden, word je ongelukkig. Dat denk ik echt.” Dat wil niet zeggen dat mooie dingen zoals auto’s niet in de smaak vallen bij Pierre Gubbels. „Zeker wel. Een mooie auto kan me bekoren en als je er zo hard voor gewerkt hebt, dan mag je er ook wel wat van genieten. Maar je moet nooit overdrijven. Het gaat uiteindelijk om het innerlijk. We hebben eens een goed advies gekregen van onze huisarts. Dat we zoveel met ons bedrijf bezig waren vond hij niet erg, maar hij raadde Tineke en mij wel aan om een paar keer per jaar enige dagen weg te gaan. Gewoon om ook nog aandacht voor elkaar te hebben, niet alleen voor het bedrijf. Ook een huwelijk gaat niet vanzelf, je moet elkaar blijven verrassen. Het leven kan zo mooi zijn. Zorg dat er mensen zijn van wie je houdt, voor wie je iets kunt doen. Geef de liefde door en zorg dat het diep zit. Ik ben sowieso een familieman. Samenkomen met kinderen en kleinkinderen, daar geniet ik van.”

Maatschappelijk

Behalve met het wijnbedrijf is de familie Gubbels via zoon Joep zakelijk nog actief met een paar vastgoedprojecten, onder meer in Noorbeek. „En in Maastricht is hij betrokken bij café de Tribunal en brasserie Tapijn. Hij is ook bezig met een project om robots te ontwikkelen voor in de zorg. Dus dan komt hij toch via een omweg bij onze branche terecht. Maar we steken nu vooral ook tijd in maatschappelijke projecten zoals de Stichting Sociale Projecten Maastricht, die onder meer werkt aan een formule om kinderen die dat thuis niet krijgen, op school een gezonde lunch te geven. Ook hebben we een foundation opgericht, waar ook de kinderen in zitten, plus schoondochter Anke en schoonzoon Camiel. Daarmee gaan we gericht mensen helpen die onder de armoedegrens leven. Verder zit ik in het bestuur van de Jumping Indoor Maastricht. Niet om daar zelf beter van te worden maar om de regio via zo’n evenement sterker te maken. Daarom zit ik ook bij de stichting TEFAF Friends Maastricht. Je kunt zo’n kunstbeurs elitair vinden, maar dit evenement is een geweldige economische stimulans voor de hele Euregio. Dan vind ik dat we als ondernemers ook wel eens wat terug mogen doen. Daar denk ik graag in mee. Ook ben ik betrokken bij het Prinsengala van de Tempeleers op Château Neercanne. Dat is een mooie traditie, waar de mensen nog echt in galakleding naartoe gaan. Wij vinden dat fijn, om af en toe mooie kleren aan te trekken voor een speciale gelegenheden. Er wordt gezegd dat de mensen in Maastricht nog echt chic gekleed gaan, maar ik vind dat dit de laatste jaren toch wat minder wordt. Dat is jammer. Een beetje stijl mag best wel.”

Respect

Pierre Gubbels noemt zich een positieve denker, die het eigen karakter van Limburg wil bewaren. „We hebben alleen te weinig vertegenwoordigers in politiek Den Haag, dat was vroeger een stuk beter. En dan merk je dat er ook minder aandacht is voor de regio. Ik begrijp het wel, want wie heeft nog zin om in de politiek te gaan. Je krijgt een hoop ellende over je heen. De samenleving is verhard. Dat heeft onder meer te maken met de tweedeling. Er is te veel armoe. Maar aan de opvoeding schort ook het een en ander. Kinderen leren minder respect te hebben voor iedereen. Daar moeten we echt op letten, want dan voorkom je veel problemen.” De komende jaren is hij vast van plan om nog volop actief te zijn. „Ik ga echt niet op de bank zitten. Ik moet bezig blijven. Ik krijg energie van de omgang met leuke mensen, jong en oud. Als ze zich maar ergens voor willen inzetten. Aan egoïsten hebben we niks. Je kunt wel steeds de politiek de schuld van alles geven, maar dan vraag ik: wat doe je zelf, wat is jouw bijdrage aan een betere maatschappij? Niet zeuren maar verantwoordelijkheid nemen, elke dag opnieuw.