Personeel de belangrijkste taak voor Pierre Rieu

André Rieu Productions is een echt familiebedrijf met vader (André), moeder (Marjorie) en zoon (Pierre) als een soort heilige drie-eenheid. André is het boegbeeld, Marjorie de stille kracht op de achtergrond en Pierre degene die het zakelijk gedeelte meer en meer op zich neemt.

Voor speciale gelegenheden heeft hij wel een paar kostuums in de kast hangen, zoals bij de presentatie van de eigen bioscoopproducties. Maar het liefst is Pierre Rieu (1981) casual gekleed met een T-shirt of anders zins. Hij runt als het ware het bedrijf zodat pa en ma zich vooral kunnen bezighouden met het creatieve product, daar waar ze goed in zijn. „Pa is een visionair, die heeft altijd weer nieuwe en vaak geweldige ideeën. Dan is het goed dat er een vertrouwd iemand is die de rest regelt, van personeel tot organisatie en logistiek.”

Je zult veel van thuis hebben meegekregen, maar volg je ook een eigen koers?

„Uiteraard overleggen we over alle grote beslissingen, maar pa en ma laten gelukkig veel aan mij over. En ik denk wel dat ik in een aantal zaken anders handel. Als ik mezelf moet typeren dan is het dat ik vooral veel investeer in het contact met mensen. Ik probeer hen zo veel mogelijk te motiveren en ervoor te zorgen dat alle talent dat in hen zit, ook eruit komt. Pa kan dat op muzikaal gebied, ik op de rest eromheen.”

Was het al snel duidelijk dat je in het familiebedrijf zou stappen?

„Ja, ik ben wel nog aan een rechtenstudie begonnen als extra bagage, maar die heb ik niet afgemaakt omdat ik al begon in de zaak en ik heb al snel veel verantwoordelijkheid gekregen. Dan leer je veel, natuurlijk met vallen en opstaan. Al snel moest ik me bezighouden met de hele logistieke operatie. Dat was geen eenvoudige zaak. Je weet het nog wel, toen de stroom uitviel in Toronto en we voor het eerst zouden optreden in het decor van Schloss Schönbrun. Nee, ik heb mijn vuurdoop wel gehad, maar daardoor kun je ook snel groeien.”

HOTEL-SERVICE

Je probeert niet alleen de gang van zaken zo goed mogelijk te laten verlopen, je ontwikkelt ook nieuwe initiatieven. 

„Ja, dat vind ik leuk. Ik speel niet in het orkest, ik kan mijn creativiteit op een andere manier kwijt. Zo heb ik jaren geleden al onze Travel-tak opgericht. Dat is ook echt mijn bedrijf en run ik samen met mijn collega Joanne en andere enthousiaste medewerkers. Wij verzorgen volledige verblijfsarrangementen rondom de concerten. Met name die in Maastricht, dat zijn er tienduizenden, maar ook bij tournees in het buitenland. Waar bij ons de meeste aandacht naartoe gaat, dat is de service die wij bieden. Ik erger me er gruwelijk aan dat je vandaag de dag in de maatschappij steeds minder service krijgt. Waar nemen ze nog de telefoon op? Steeds vaker word je doorverwezen naar een chatbox. Bij ons kun je nog echt iemand aan de telefoon krijgen die luistert naar je behoeften en die het probeert te regelen. Dat vind ik cruciaal. En jawel, dat zorgt dan voor wat extra personeelskosten. Maar ik vind niet dat je alles moet wegbezuinigen, puur vanwege de cijfertjes. En we kunnen het ons permitteren om dat persoonlijk contact nog te garanderen.  Zo zeggen we tegen onze hostessen dat zij het verlengstuk van onze familie zijn. We zoeken die mensen uit die van nature iemand bij de hand nemen die dat nodig heeft, en even een praatje maken met iemand die daarom verlegen zit.”

AANDACHT

Vind je nog genoeg mensen want dat is overal een probleem? 

„Ik moet het afkloppen maar wij vinden nog mensen ja. En dat is niet alleen een kwestie van een goed salaris betalen. Het is vooral aandacht geven, zorgen dat ze het fijn hebben. Dat is de kracht van een familiebedrijf. Bij elke overname zie je dat die eigenschap verdwijnt. Doodzonde. Wij gaan al 35 jaar naar hetzelfde hotel in Sauerland, een echt familiehotel. Hoe je daar ontvangen wordt met oprechte gastvrijheid, dat is goud waard. Ooit begin ik zelf nog eens een hotel. Met de allerbeste service. Niet ergens waar je zelf moet inchecken en je koffie uit de muur haalt. Veel hoteliers doen het puur om het zakelijk gewin. Prima, maar dat is niks voor mij. Wat ik een hele nare ontwikkeling vind, is dat je tegenwoordig bordjes ziet in hotels in de trant van: ‘Wegens gebrek aan personeel kunnen we die en die service niet meer bieden’.  Ja zeg, meld dat dan vooraf bij de boeking. Of doe dan zoveel procent van de kamerprijs af. Met sommige hotels in de regio zijn we gestopt, puur om die redenen. Dan klopt de prijs-kwaliteitverhouding niet meer.”

Veel aandacht voor je personeel, maar soms moet je toch ook knopen doorhakken in lastige situaties.

„Jawel, maar dan probeer ik toch het beste voor die persoon te regelen. Bij ons een andere baan of toch beter elders, dan probeer ik mee te denken. Ik ben altijd bezig met de ander en probeer me in hem of haar te verplaatsen. Dat geeft voldoening, hoewel het ook veel energie kost.”

Een zakelijke vader-zoon-relatie, is dat lastig of juist niet?

„Ik vind het een enorm voordeel. We kunnen onder elkaar onze kwetsbaarheid tonen. Dan kun je ook dingen verbeteren. Je wordt niet meteen aangevallen. Ik vind dat heel plezierig.”

PLATENCONTRACT

Ben je vooral bezig met dagelijks alle bordjes omhoog te houden, of kijk je ook strategisch verder vooruit?

„Alle twee. Zorgen dat alles dagelijks goed loopt, ook met het personeel zoals ik zei. Maar tegelijkertijd heb ik een sterke focus naar de toekomst. André bepaalt zelf hoe lang hij nog op het podium staat, en uitgaande van een goede gezondheid zal dat nog voor langere tijd zijn. We zijn nu al 2026 aan het plannen. En natuurlijk hebben we het er[1]over wat dan wijsheid is, wellicht niet meer die hele verre reizen, de krachten verdelen. Maar dat weet hij zelf ook wel, hij vindt het nog altijd heerlijk om op te treden. Ik kijk zakelijk ook op een andere manier naar de toekomst. Pa heeft in het verleden contracten getekend voor het leven met platenmaatschappijen.  Dat bestaat nu helemaal niet meer, maar toen kon dat nog. En nou ja, zeker bij artiesten met veel succes zijn dat soort contracten vooral in het voordeel van de platenmaatschappij. Daar ga ik met hen over praten, om daar toch eens opnieuw naar te kijken, naar de normen van vandaag.”

Ze kunnen ook gewoon zeggen, doei, hier staat de handtekening van je vader

„Ja, dat klopt, maar ik geloof erin dat als je met een reëel en eerlijk verhaal komt, dat je dan zaken in beweging kunt krijgen. We zullen zien. In feite willen we de rechten te[1]rug bij ons hebben, dat lijkt me redelijk. Op Europees niveau zijn er ook initiatieven om artiesten meer bescherming te bieden. En verder zijn we steeds actiever met ons animatieproject, waar we enkele jaren geleden mee begonnen zijn. Het zijn in feite moderne stripverhalen met pa in de hoofdrol, maar ook andere mensen uit het orkest en eromheen. Daar maken we filmpjes van met een professionele tekenaar. We posten die op social media. Die ‘poppetjes’ worden dan een verdienmodel via onze merchandising. Stripverhalen gecombineerd met echte muziek, die gaan we ook in de winkels te koop aanbieden. Wij genereren een enorm digitaal bereik, dus het publiek hebben we ervoor.”