De laatste tijd vallen knipperlichten me steeds meer op. En dan bedoel ik niet de vele knipperlichtrelaties die ik om me heen zie. Die kosten op zich al heel wat lampjes, want de aantal keren dat ze aan en uit gaan, is voor de hoofdrolspelers zelf nauwelijks nog bij te houden.
Het ‘daten’ is een grijs circuit geworden. Dames en heren maken volop afspraakjes, hebben vaak ‘parallel-trajecten’ lopen en vullen de diverse behoeften in met meerdere partners en vertellen die verschillende partners dat ze niet echt een relatie hebben. Ze zijn zoekende. De een is er voor de stevige seks, de ander meer voor het goede gesprek. En de derde eventueel nog om ‘leuke dingen’ te doen, dus even buiten de seks om.
Opvallend veel mensen zijn op zoek naar ‘spanning’. Dan hebben ze bijvoorbeeld wel een partner, maar ja, die is voor de dagelijkse stabiliteit, voor zover daar sprake van is. De spanning wordt dan buiten de deur te gezocht, steeds meer via speciale websites. En dan hebben ze een afspraak ergens in een horecazaak met iemand die ze nog nooit gezien hebben. Hoewel dat niet meteen expliciet zo gezegd wordt, is dan eigenlijk de onderliggende gedachte: zou ik het met die kunnen en willen doen, om zo de dagelijkse sleur te doorbreken? Een wat diepere relatie is niet de opzet.
Nou ja, ik ga er verder niet over oordelen, maar het zorgt in ieder geval voor heel wat geknipper en uiteraard de nodige onrust. Enfin.
Maar ik dwaal helemaal af, eigenlijk wilde ik het over de knipperlichten van auto’s hebben. Ik weet niet hoe het u vergaat, maar mij valt de laatste tijd op dat een toenemend aantal weggebruikers geen knipperlicht meer gebruikt. Fietsers steken al jaren geen arm meer uit en bromfietsers of scooterscheurders doen ook nauwelijks aan richting geven.
Maar ook heel wat automobilisten vinden het gebruik van het knipperlicht niet meer zo nodig tegenwoordig. Als medeweggebruiker word je dan meermaals op het verkeerde been gezet. In eerste instantie viel het me vooral op bij afslagen van autowegen in de buurt van die grote villa’s op wielen. De duurste Duitse wagens met Duitse kentekens haalden je dan met minstens 150 km per uur in en gingen dan gelijk zonder enig signaal de afrit af. Die gasten doen dat nog steeds trouwens, omdat zij altijd al met het idee leven dat de wetgeving zinvol kan zijn, maar niet voor hen bedoeld is.
Maar hun voorbeeld wordt nu wat breder gevolgd. Allerlei automobilisten – vooral degenen die zich verplaatsen in de heel luxe wagens – slaan ergens af zonder enig signaal. Dat anderen dan voor niks staan te wachten in de gedachte dat zo iemand rechtdoor zou gaan, maakt hen niks uit. Volgens mij is dat een nieuwe uiting van ‘powerplay’, die je in de hele maatschappij ziet, dus ook op de weg. ‘Waarom zou ik rekening houden met iemand anders? Zeker als ik meer geld heb of meer lef of in ieder geval een grotere wagen, is dat nergens voor nodig.’
Je ziet het overal, hufterigheid is ‘in’ bij een groot aantal figuren en ‘hoffelijkheid’ is kennelijk ouderwets en truttig, niet stoer.
Ik verwacht dat dit gedrag voorlopig zeker niet minder zal worden, eerder meer. De politie heeft nergens tijd voor en mede weggebruikers hoeden zich ervoor om het met die brutale gasten aan de stok te krijgen. Dus zeg ik tegen mijn kinderen dat als iemand geen knipperlicht gebruikt, dit in het geheel niet betekent dat hij of zij geen afslag zal nemen. Of andersom.
Anticiperen op hufterigheid, in Nederland soms al een dagtaak op zich.
Jo Cortenraedt
