Herinneringen aan Willy Gilissen
De deze week overleden Maastrichtse ondernemer Willy Gilissen (84), die de laatste periode van zijn leven wijdde aan het inrichten van een kunstencentrum in Lanaken onder de naam Glo’Art, behoorde tot de bijzondere personen, die het leven kleurrijker maken.
Mijn herinneringen aan Willy Gilissen, de man met de zoetgevooisde stem, zijn talrijk en niet alledaags.
Neem nou het jaar 2000. Ik vertoefde enkele dagen in een bijzonder resort op het tropische eiland Mauritius in de Indische oceaan, dat valt onder de categorie ‘exclusieve bestemmingen’. Daar zie je geen rij van betonnen hotels met bomvolle stranden. Integendeel, enkel solitair gelegen luxe hotels met privé-stranden met enkele tientallen gasten op comfortabele bedjes, op het witte strand, afgezoomd met palmbomen.
Hier kom je in ieder geval geen bekende tegen, meende ik, zonder verdere bijbedoelingen. Maar toch wel. ‘Hey Jo, wat deis dich hej?’, klonk het in onvervalst Maastrichts. Het was Willy Gilissen. Hij was er, samen met zijn vrouw Madeleine, een weekje met vakantie, in Nederland was het toch slecht weer. We besloten maar meteen die avond samen te dineren in het mooie restaurant op het fraaie terras. Het leven was uit te houden, zo luidde de conclusie.
Enige jaren later kwam Willy met een verzoek. Of ik eens naar zijn privé schiereiland op Ibiza wilde komen. Nou meende ik Ibiza redelijk te kennen, maar van dit bijna-eilandje met de naam Sa Ferradura had ik nog nooit gehoord. Nochtans had ene Edwin Soumang, die niet veel later begon met zijn restaurant ONE in Roermond, er een half jaar voor gasten gekookt.
Het was alleszins een prachtige locatie. Met uiteraard langs alle kanten uitzicht op zee. Met een zwembad in drie verdiepingen. Met watervallen, wellness, uiteraard palmbomen en ook aardig wat rotsen. ’s Avonds brandden er vele lampjes. Het had wel iets weg van Las Vegas, maar dan niet in de woestijn, maar aan het water.
Binnen stond er onder meer een enorm en goed gevuld aquarium. En uiteraard veel lounge-achtige ruimten. Het had jaren werk gekost, maar de gewezen textielondernemer, die vroeger veel spullen liet maken in Azië, was trots op het resultaat. Maar op een gegeven moment wilde hij er van af. Een makelaar in ‘eilanden’, die kantoor hield in Beverly Hills, had hem aanbevolen om een mooi boekwerk te laten maken van domein. Waarop Willy mij de vraag stelde of ik zo’n boek kon produceren.
Zogezegd zo gedaan, zo’n opdracht komt niet elke dag voorbij. Ik had wat ideeën maar Willy zat ook niet stil en kwam met allerlei suggesties. Dus werd het een mix van gedachten en smaak. Een fotograaf had hij al, eentje uit Monaco. Die was goed in schepen fotograferen. Weliswaar ging het nu om een stuk grond, maar hij genoot het vertrouwen van Willy. En de man kon ook mooie foto’s maken, met een heuse Hasselblad-camera. Bleek terplekke wel dat hij ’s ochtends eerst een paar glazen rode wijn nodig had, voordat hij aan het werk kon beginnen. Derhalve duurden de opnamen wat langer dan voorzien.
Met mijn laptop installeerde ik mij op een van de terrassen om de verhalen op te tekenen. Uiteindelijk was het glanzende, luxe uitgevoerde boekwerk klaar. Niet veel later tekende een vermogende Rus het koopcontract voor vele miljoenen.
Dichterbij huis, vlak over de grens in Maastricht, waren we op enig moment uitgenodigd voor de bruiloft van Willy en Madeleine. Dan kon je van tevoren weten dat dit geen gewone bruiloft zou worden. Willy hield van groots en prachtig. De plechtigheid vond in de mooie tuin plaats, en her en der waren er podia met muzikanten en zangers. Zo zagen we Guido Dieteren en zijn band voorbij komen, en ook René Froger, die op die avond niet helemaal in vorm stak, maar dat mocht de pret niet drukken. Het was gezellig, veel mensen kenden elkaar, er was een ruim aanbod aan champagne en andere geneugten en het weer was zoals op Ibiza.
Willy had op een gegeven moment een nieuw idee, om een park aan te kopen vlakbij zijn huis in Lanaken en dat om te vormen tot een eigen kunstencentrum, waar jonge kunstenaars uit de hele wereld werden uitgenodigd om aan de slag te gaan. Niet iedereen in de buurt zat erop te wachten, maar Willy zette zijn plannen door. ‘Wat vin ste devaan?’, vroeg hij mij. Sommige sfeerelementen herkende ik van het schiereiland, met name de lichtpartijen. Willy was een dromer, maar wel eentje die deze waar wilde maken. Daarin ging hij heel ver en zo ontstond Glo’Art. Aan Madeleine en de medewerkers nu de taak om die droom voort te zetten.
Jo Cortenraedt
