‘Glasmeisje’ Yvonne Salvino zit niet graag stil
Journalist en presentator Sander Kleikers bezoekt telkens een Limburgs bedrijf dat zich onderscheidt in ondernemerschap. Deze editie is hij bij Yvonne Salvino.
Ze is ondernemer, politica, voorzitter van de ondernemersvereniging, moeder van twee kinderen en partner. Yvonne Salvino is een echte duizendpoot. Samen met haar man Remy en tien medewerkers runnen ze het familiebedrijf Jac Salvino Glas in Sittard-Geleen. „Ik ben er dertig jaar geleden ingerold en voel me inmiddels echt een glasmeisje.”
Ze is steevast in de showroom te vinden van haar glashandel. Al vindt ze dat een akelig woord. Een showroom moet voor haar veel meer zijn dan alleen een bezichtigingsruim-te. „Het moet een ervaring of beleving zijn, waar iedereen moet kunnen binnenlopen en voelen en kijken. Ik zoek daar nog een nieuw passend woord voor.” Yvonne Salvino lijkt constant op zoek naar innovatie. Ze groeide vijftig jaar geleden op in Stein in een gezin met zes kinderen. Na de MEAO ging ze aan de slag in het verze-keringswezen. In café t Kelderke in Sittard ontmoette ze Remy Salvino en the rest is history. Yvonne ging vrij snel aan de slag in de glashandel van haar schoonouders Jac en Odette en haar aanstaande. „Dat voelde meteen goed en dat is nu nog steeds zo. Dit is een authentieke glashandel waar ruimte is voor vakmanschap en innovatie. Hier ben ik officieel directeur, maar voel ik me MvA, het manusje van alles. Aanpakken wat op dat moment gewoon nodig is: boekhouding, gesprekken met medewerkers, planning of het uitwerken van een project. Vandaar MvA, maar schrijf dat maar niet op.”
Duizendpoot
Wat toch gebeurt. Want een ‘manusje van alles’ is de spijker op de kop voor deze sym-pathieke en tegelijk krachtige duizendpoot. Al dertig jaar runt ze de zaak waar glas wordt gezet voor aannemers, waar oude, niet duur-zame ramen worden vervangen door hoog-rendement isolatieglas, waar mensen terecht kunnen voor glasreparaties of waar zelfs de abri’s van de Zuid-Limburgse treinstations van glas worden voorzien. „Maar het meest trots ben ik stiekem op onze glasslijperij. Wij hebben nog een authentieke rilmachine. Daarmee slijpen we op verzoek glas of spie-gels, om ze te voorzien van rildecoratie. Zo wilde een sjeik ooit voor zijn boot hele gro-te gerilde spiegels. De betrokken architect kwam bij ons terecht omdat hij wist dat wij dat ouderwetse handwerk nog konden leve-ren. Het was een enorme klus, maar dat echte ambacht vind ik heel erg mooi.”De glashandel bleef dit jaar gelukkig door-draaien, ondanks corona. De verduurza-mingsopdrachten van woningcorporaties ONDERNEMER en bestuurder gingen gewoon verder. Toch was het voor Yvonne Salvino mede door corona een bij-zonder jaar. „Mijn vijftigste verjaardag wilde ik in april echt vieren, maar moest ik afge-lasten. Toch wilde ik iets doen. Wie jarig is trakteert. Dus bedacht ik een gezonde trak-tatie met een persoonlijk kaartje erbij. En zo bezorgde ik aan familie, vrienden en collega’s vijftig bakjes aardbeien met de boodschap ‘Aandacht voor elkaar en aandacht voor klei-ne dingen’. Dat werd zo een onvergetelijke verjaardag waarbij ik toch alle dierbaren op deze dag zag.”

Politiek
Het tekent Yvonne Salvino. Als duizendpoot was het eigen bedrijf al niet meer voldoende en werd de aandacht deels verlegd naar bui-ten. Ze werd voorzitter van de ondernemers-vereniging in Sittard-Geleen met meer dan driehonderd leden en stapte twee jaar gele-den in de politiek bij de lokale partij gob, de grootste fractie in Sittard-Geleen. „Dat deed ik op eigen initiatief. Ik wilde iets doen voor de gemeenschap. En niet gehinderd door eni-ge kennis en ervaring werd ik binnen een jaar ook nog eens fractievoorzitter.”Geen gemakkelijke opgave in het roerige ge-meentehuis in Sittard-Geleen. Binnen een jaar maakte ze de val van de coalitie én de benoeming van een nieuwe burgemeester mee. Als fractievoorzitter smeedde ze met Pieter Meekels een nieuw bestuur en was ze voorzitter van de vertrouwenscommissie bij de voordracht van de nieuwe burgemeester (Hans Verheijen, red.). Een compleet nieuw avontuur voor Salvino, die niet schroomt om in het diepe te springen. „Het is net als onder-nemen, gewoon doen en leren.”De bestuurlijke rollen én het bedrijf trekken desondanks ook een wissel op haar eigen leven. „Maar zo ervaar ik dat niet. Mijn werk is mijn hobby en sociaal leven. Ik kan best zeggen dat dit één grote familie is. Dat maakt het soms ook lastig. Mijn man Remy en ik zijn altijd bij elkaar, thuis en op het werk. Bij ons aan de keuken-tafel gaat het altijd over het werk. De kinderen hebben dat later ook wel eens gezegd, maar dat hoort nu eenmaal bij ons leven.”
Volgende generatie
Vastomlijnde plannen voor de toekomst maakt Yvonne niet. Ze laat het leven naar eigen zeggen graag over zich heen komen. „Voorlopig wer-ken we nog lang in deze zaak. Onze zoon is 23 jaar en studeert rechten en geschiedenis, onze dochter is 19 en studeert commerciële econo-mie. Zij bewandelen hun eigen weg.”Waarmee de vraag wordt opgeworpen of het familiebedrijf Jac Salvino, dat 55 jaar gele-den werd opgericht door haar schoonvader, een derde generatie tegemoet gaat zien. „Daar zijn we allemaal niet mee bezig. Ik wil ook niet dat de kinderen die last op hun schouders dragen. Zij maken eigen keuzes. Nu doen wij het hier met passie en liefde, en als zij over tien jaar komen aankloppen om-dat ze interesse hebben, dan praten we daar-over. Voorlopig moeten ze lekker hun eigen weg gaan, dat deed en doe ik ook altijd.”En daarmee lijkt de cirkel weer rond voor het ondernemende glasmeisje Yvonne Salvino.
