De Maastrichtsche: Nog internationaler dan altijd werd gedacht
Soms moeten ze zelf ook even nadenken hoe het ook alweer zat. Want als je leden uit twee landen komen, ligt een spraakverwarring op de loer. Maar dat maakt het eigenlijk alleen maar leuker. Dat de Maastrichtsche, de grensoverschrijdende golfbaan tussen Maastricht en Lanaken, zowel een Nederlandse als een Belgische club herbergt, zorgt in elk geval voor heel veel leven in de brouwerij.
,,Verdorie, daar gaat mijn unique selling point,” slaat Jean-Paul Wagemans quasi-verontwaardigd met de vuist op tafel. De manager van de Maastrichtsche, de pal op de grens gelegen 27-holes golfbaan op de Dousberg waar het op een mooie zaterdagmiddag als deze een komen en gaan is van Nederlandse en Belgische le-den die elkaar uitbundig begroeten, staart vol ongeloof naar zijn beeldscherm. UNIKKI GOLFKENTTÄ, staat er in grote gele Finse letters die pijn doen aan je ogen: UNIEK GOLFTERREIN. Vol ongeloof schudt Wagemans het hoofd. ,,Goh, dit kan niet waar zijn!”
Oorzaak van alle verwarring is de jongeman die zojuist naast Wagemans heeft plaatsgenomen aan het tafeltje in het clubhuis. Oscar Parviainen, een 22-jarige golfer uit Helsinki die Internationale Bedrijfskunde studeert aan Universiteit Maastricht, is aangeschoven om te vertellen hoe hij op de Maastrichtsche zijn passie heeft gevonden. Jarenlang waren ze er bij de Maastrichtsche, een schitterend gelegen baan op geaccidenteerd ter-rein, van overtuigd dat ze de enige grens-overschrijdende golfbaan van Europa waren. En nu komt Oscar, vanwege zijn – lage – handicap 3 een van de geheime wapens van zowel Golfclub Maastricht als Golfclub Lanaken, even tussen neus en lippen door vertellen dat dat niet zo is. In het betrekkelijk hoge noorden van zijn thuisland Finland, aan de rand van het stadje Tornio, heb je niet alleen een golfbaan die zich niets aantrekt van de grens met buurland Zweden; het is er tevens mogelijk om de langste hole-in-one ter wereld te slaan, zo onthulde hij zojuist. Doordat Finland en Zweden in het hoge noorden, en zo’n 3.000 kilometer verwijderd van Maastricht, in verschillende tijdszones liggen, is de bal maar liefst één uur en vijf seconden onderweg.
Oscar Parviainen – hij is een van de beste vaste spelers op de Maastrichtsche – profiteert ten volle van de bijzondere ligging op zowel Nederlands als Belgisch grondgebied. Hij is lid van Golfclub Maastricht (en komt uit in de Nederlandse competitie), maar ook van Golfclub Lanaken. Beide clubs hebben de Maastrichtsche als hun thuisbasis, waardoor de respectievelijke leden in feite lid zijn van dezelfde overkoepelende club.
Bijzonder is verder dat de Maastrichtsche als ‘Belgische’ baan erkend wordt door de Koninklijke Belgische Golf Federatie. Daardoor is het voor leden ook mogelijk om in België competitie te spelen, in het geval van Oscar zelfs op betrekkelijk hoog niveau. Belgische golfers op hun beurt kunnen door hun lidmaatschap van de Maastrichtsche alle kanten op in Nederland. Oscar, die eerder dit jaar met zeven clubgenoten (Heren 1) kampioen geworden is, traint niet voor niets zo hard: er liggen meer prijzen in het verschiet. Dit jaar vinden op de Maastrichtsche zowel de Nederlands-Limburgse als de Belgisch-Limburgse kampioenschappen plaats. De toernooien worden georganiseerd door respectievelijk Golfclub Maastricht en Golfclub Lanaken. De verwachting is dat de jonge Fin op beide Limburgse kampioenschappen hoge ogen gooit. De student uit Helsinki is behoorlijk gebruind, en dat heeft een reden: hoewel hij dagelijks diep in de studieboeken dient te duiken, is hij zo’n beetje full-time met zijn sport bezig, waardoor ook de zon hem weet te vinden. Klein nadeel is wel dat Oscar door zijn drukke bestaan niet ten volle kan genieten van de gezelligheid die in en rond het clubhuis van de Maastrichtsche heerst, zo geeft hij toe. Gezellig een paar pilsjes (of pintjes) drinken met de andere clubleden is er in zijn geval niet bij. „Het is een keuze die je maakt. Ik geef alles voor de sport, en dan komt de studie daar nog bij.” Bij de Maastrichtsche zijn ze overigens helemaal niet rouwig na de ontdekking dat Europa niet één maar twee – voor zover nu bekend, want je weet het immers nooit – grensoverschrijdende golfbanen kent. ,,Dat je ruim 3.000 kilometer moet reizen om zoiets als hier te vinden, maakt het allemaal alleen nog maar bijzonderder,” constateert voorzitter Eugène Veerkamp opgetogen als hij het ‘bij toeval ontdekte grote nieuws’ verneemt. ,,Ik ga onmiddellijk contact opnemen met de club in Tornio. Wie weet wat er allemaal nog van komt.”
Intussen wordt bij de Maastrichtsche uitgekeken naar vrijdag 13 en zaterdag 14 oktober. Dan vindt op de grensoverschrijdende baan een interland plaats tussen de beste senioren uit beide landen. Gespeeld wordt in teams van acht.
