Hij voelt zich wat ongemakkelijk voor de camera van onze fotograaf. Niels Klinkhamer is doorgaans niet de man die veel op de voorgrond treedt. „Wij zijn er juist om anderen een mooi podium te bieden”, zegt de 43-jarige eigenaar-oprichter van het gelijknamige congres- en evenementenorganisatiebureau.
In 2008 opgericht, dwars tegen de financiële storm in. En sindsdien kreeg hij er ieder jaar een mede-werker bij. Al zorgt deze corona-crisis wel voor een forse tik. „We hebben helaas ook een paar mede-werkers moeten laten gaan, maar ik heb meteen aangegeven dat we dit zullen overleven. En dat doen we.” De ondernemersgeest van Niels Klinkhamer heeft hij van zijn ouders. Zijn vader begon begin jaren ’70 bij het eerste McDonalds-restaurant van Nederland, in Zaandam. Niet veel later openende hij als franchisenemer zijn eigen zaak in Amsterdam. „Daar heb ik kennisgemaakt met ondernemen en hard werken. Ik sjouwde met mijn broers al vroeg met dozen, ruimde op in de lobby, bakte hamburgers en flyerde buiten voor de zaak. En denk maar niet dat ik een voorkeursbehandeling kreeg. Ik was niet bepaald het zoontje van de baas.”Het was in die jaren dat Niels Klinkhamer liefde voor de horeca ontwikkelde, zij het in een andere richting. Na de nodige terraskilometers te hebben gelopen in een Hoorns café, trok hij naar de Middelbare Hotelschool. Plus een stage in Maastricht. Het bleek een keuze voor het leven. Hij sloot de stad in zijn hart, kwam terug voor een HBO-vervolgopleiding Hotelmanagement en bleef er hangen. „Op de Servaasbrug in Maastricht werd ik verliefd op Goulnara. Nu, ruim twintig jaar later, woon en werk ik er nog steeds, zijn we getrouwd en hebben we twee dochters van 10 (Eline) en 13 (Lisa) en hond Moos.”
De mand van Moos in het kantoor van de Klinkhamer Group in het MECC in Maastricht is leeg dezer dagen, bijna exemplarisch voor deze periode. „Iedereen werkt van thuis uit, alleen mijn zakelijk partner Robbin en ik komen naar kantoor. Dat was vóór corona wel anders, met twaalf mensen in dienst en enkele freelancers over de vloer.” Moos was de ideale afleiding voor iedereen in het soms stressvolle en veeleisende werk. „Een rondje met de hond was een geweldige uitlaatklep, letterlijk.”Het contrast met de toenmalige drukke vloer is groot. De gezellige zithoek is leeg, de tv staat niet aan en de blauwe pooltafel staat er verlaten bij. „Die tafel heb ik met een stagiair ooit omhoog moeten sjouwen, vier verdiepingen. Hij paste net niet in de lift. Het is even een fijne vorm van ontspanning. Maar als ik hier ooit weg ga, zaag ik hem doormidden.
Die ga ik niet nog eens tillen”, lacht Klinkhamer de situatie ook een beetje weg. Niet dat er een verslagen ondernemer zit (‘we hebben gelukkig nog genoeg te doen’), maar de crisis heeft er wel ingehakt. De con-gres- en evenementenbranche is tot twee keer toe tot stilstand gebracht. „Het voordeel is dat de bijeenkomsten niet helemaal worden afgelast, maar uitgesteld. En we zijn blij dat ons regionale netwerk ons trouw is gebleven. We voeren de laatste jaren steeds meer een internationale koers, omdat we ook grote buitenlandse congressen mochten organiseren. Nu er niet meer wordt gereisd, vallen we terug op de regio en zien we dat daar ook ons hart ligt. Deze crisis is in dat opzicht een nieuw ijkpunt. Bovendien zijn we steeds meer online events gaan organiseren. Dat zou wel eens een blijver kunnen zijn post-corona.” Zijn moeder leerde hem dat er altijd zeven magere en zeven vette jaren zijn. „Dus ga ik niet te veel klagen. Dit hoort bij ondernemen, zelf je broek ophouden en doorgaan als het tegenzit. Soms denk ik heus wel eens stiekem aan een vaste baan. Dan had ik deze zorgen niet gehad. Maar ondernemen hoort ook bij ons DNA. Mensen die bij ons werken zijn allemaal een beetje ondernemers. Klantgericht, verantwoordelijk voor het eindresultaat, oplossingsgericht, maar zeker ook bescheiden.”
Evenementen- en congresbranche gaat opleven
Klinkhamer organiseerde veel evenementen en congressen. Van de koninklijke opening van de Groene Loper tot het Europese debat aan de vooravond van de Europese verkiezingen of talloze internationale wetenschappelijke congressen. „Soms moeten we dat wellicht wat meer roepen, maar dat is niet onze stijl. Laat onze kwaliteit maar rumoer maken, we werken zelf liever in stilte.” Het is de lijfspreuk van Niels (zelfs gekalkt op de wand), die aan de basis staat van het succes. Als Noord-Hollander voelt hij zich thuis in Maastricht. „Dit is mijn stad, alleen het accent werkt niet echt mee.” Geworteld is hij er helemaal, als voormalig lid van de Ronde Ta-fel en in zijn huidige rol als voorzitter van het Struyskommitee. „Dat ik als ‘jongen van bui-ten’ die Maastrichtse organisatie mag voor-zitten, daar ben ik best trots op. Ik heb nu ook eenmaal de behoefte om iets na te laten, om echt iets te bereiken. Dat hadden mijn ouders ook. Misschien heb ik dat daar wel geleerd. De structuur en systematische aanpak van McDonalds is eigenlijk de perfecte structuur om een eigen bedrijf te leiden.”
Hard werken in stilte. Ook in de coronacrisis en zelfs in de evenementenorganisatie en congresbranche. „We hoeven niet de grootste te zijn, maar wel de beste. En daar moeten we iedere dag aan werken. Juist nu.”
