Charles van Goch pakt Mise en Place weer op
Een van de ondernemers die al vroeg onderuitgingen in de coronacrisis was Charles van Goch (1969). Voor een aantal onderdelen van zijn bekende bedrijf Mise en Place moest hij het faillissement aanvragen. Maar na de zakelijke en vervolgens ook mentale dip is Van Goch weer bezig om op te krabbelen. Met als principe ‘terug naar de basis’
De trompet blijft voortaan thuis. Dat is een van de besluiten die Charles van Goch (Charly voor vrienden) heeft genomen sinds de zakelijke tegenslag. Bij zowat elke receptie of evenement blies hij doorgaans enkele feestelijke deunen op zijn trompet. Enerzijds om de stemming te verhogen en anderzijds om aan te geven dat hij er was. Vanaf nu gaat hij dat anders aanpakken. Back to basic, terug naar het handwerk. Nog tijdens zijn studie aan de hotelschool in Maastricht begon de in Brabant geboren Van Goch aan zijn zakelijk avontuur en startte hij Mise en Place. Een bedrijf dat hotels, restaurants en evenementen zou voorzien van ad hoc-personeel in de vorm van studenten van diezelfde hotelschool. Een schot in de roos. Mise en Place werd een begrip in heel Nederland, maar ook in België, Duits-land, Oostenrijk, Engeland en Spanje. Het bedrijf was marktleider en zette de trends. Vanuit zestig kantoren werden in die jaren vele tienduizenden studenten van allerlei opleidingen getraind en te werk gesteld, vooral in de weekends. Op die manier konden zij een aardige cent bij-verdienen. Van de kunstbeurs TEFAF in Maastricht tot de VIP-lounges in de Amsterdamse Arena, overal kwam je de ‘meppers’ tegen. Zelfs tijdens het WK-voetbal in Zuid-Afrika in 2010 werd de champagne in de skyboxen ingeschonken door de ‘jobbers’ van Mise en Place.
Charles van Goch – een pur sang netwerker – haalde steeds meer op-drachtgevers binnen en stopte daarnaast zijn tijd in allerlei nieuwe initiatieven, zoals het oprichten van horeca-netwerkclubs, het Q-staff-trainingsbedrijf, het payroll-bedrijf Staffable, een hospitality servicecenter en nog veel meer. Van Goch was overal, de totaalomzet steeg naar tachtig miljoen euro. Door corona werd alles anders. „De evenementen vielen weg, de restarants gingen dicht”, zo vertelt hij in zijn woonplaats Lanaken. „We hebben snel geschakeld en onze studenten ingezet in de logistiek. Daardoor kregen we toch nog redelijk wat omzet, maar was de aanspraak op de overheidssteun vanzelf minder. We zagen ook meteen dat de situatie niet snel weer zou normaliseren. Onze vestigingen in Nederland, Oostenrijk en Duitsland moesten sluiten. Spanje bestaat nog, maar stelt nu weinig voor. België en Engeland draaien nog, met uiteraard ook veel minder omzet. Veel personeel hebben we moeten ontslaan. Mensen met wie je jaren een band hebt opgebouwd. Ons hoofdkantoor in kasteel Jeruzalem, vlakbij de hotelschool, moest ook dicht. Het NOW-geld ging naar de curator. Sommige vrienden bleken geen vrienden te zijn, de bank waarmee ik al die ja-ren zaken deed, wilde geen euro aan leningen verstrekken, want de horeca was een ‘rode zone’ qua financiering. We hebben wel nog alle lonen kunnen betalen en met drie grote crediteuren hebben we afspraken kunnen maken. Alleen de fiscale afdrachten hebben we niet kunnen voldoen, die gingen mee in het faillissement. Het voelt zeer onprettig als ineens geen klanten maar schuldeisers voor je deur staan. Het deed pijn. Ja, ik heb er echt wel even doorheen gezeten.”
Terug naar de basis na coronafaillissement
Ook de eeuwig montere Van Goch bleek kwetsbaar, maar hij krabbelde op. „Wat ik in al die succesvolle jaren niet zo goed had gedaan, dat was een aardige cent opzij leggen. Ik had blijkbaar geen tijd om erover na te denken. Bovendien dacht ik, toen de pandemie uitbrak: ik heb het grote netwerk, ik heb een goede gezondheid én ik heb het merk en dat is ijzersterk. Straks, als alles weer genormaliseerd is, zal blijken dat we te weinig personeel hebben voor de horeca in Nederland, in België en andere landen. Terwijl de horeca zo belangrijk is, het is de huis-kamer van de samenleving, de nieuwe kerk voor de mensen. Daarom moet ik nú zorgen dat er weer een organisatie komt te staan, zodat ik straks klaar ben om meteen in te springen. Ik ben Mise en Place in Nederland opnieuw aan het opstarten, heb al een hoop gesprekken gevoerd met al mijn zakelijke relaties. Ik kan hen recht in de ogen kijken. Ik ga zelf weer trainingen geven aan studenten, daar ben ik immers groot mee geworden, ik begin gewoon van voren af aan. Maar niet meer met al die kantoren, daarvoor in de plaats komt een digitaal platform. En we gaan sociale hubs inrichten. Bijvoorbeeld in de koffiehoek bij universiteiten. Het gaat erom dat we studenten samen kunnen laten komen en dat we hen iets kunnen bieden en iets kunnen leren. Daar hoef je niet per se meer kantoren voor te hebben. Bovendien richt ik me alleen nog op Nederland en België. Voorlopig geen grote internationale avonturen meer.” Charles van Goch heeft door de crisis ook echte vrienden leren kennen. „Zoals Coen Gho van het Hair Science Instituut. Die heb ik ooit eens met wat geholpen. Dat is hij blijkbaar niet vergeten. Die gaat kasteel Je-ruzalem kopen en biedt mij een etage aan. Dan kom ik terug op m’n plek en ga er weer vol tegenaan.”
