Allemaal boter op ons hoofd
Ik dacht dat dit eenmalig zou zijn, de heftige discussies tussen voor- en tegenstanders van vaccinatie tegen corona. Maar blijkbaar is het de tijdsgeest. Zelfs bij het thema Maastricht Aachen Airport wordt niet langer geschroomd om elkaar de meest treurige verwensingen naar het hoofd te slingeren. Jarenlange vriendschappen en goede zakelijke relaties staan op het spel.
Heftige propagandacampagnes worden gevoerd, waarbij ik vrees dat ‘de feiten’ niet altijd ‘de feiten’ zijn. Bij de vaccinatie had je ook allerlei ‘deskundigen’ die werden opgevoerd, op een gegeven moment leek het erop dat iedereen op dat onderdeel was afgestudeerd.
Spijtig dat het zo ver gekomen is, Limburg dreigt in z’n geheel de verliezer te worden. En dat terwijl een oplossing die voor praktisch iedereen acceptabel zou zijn, zich op korte termijn al aandient. Eerst de duurzaamheid.
Daar moet veel aan gedaan worden. Het probleem is alleen dat we daarbij (bijna) allemaal boter op het hoofd hebben. Neem dat vliegen. De tegenstanders willen liefst geen enkel vliegtuig in het Limburgse luchtruim. Maar velen van hen vliegen zeer regelmatig, zakelijk en privé, de wereld rond. Op vakantie, op zakenreis, op familiebezoek. Gewoon vanaf een andere luchthaven dan Maastricht. En kennelijk speelt het geweten over de eigen ecologische voetafdruk dan niet op. Ze vertrekken echt niet vanuit de woestijn, maar gewoon vanaf Amsterdam, Keulen, Düsseldorf, Charleroi, Brussel, daar waar overal huizen staan.
Iedereen is tegenwoordig voor duurzaamheid, maar de afgelopen twee weken kreeg ik veel mensen niet te pakken. Die waren met de vlieger op vakantie naar ergens waar de zon scheen. We pleiten voor zo min mogelijk vluchten, maar vliegen vervolgens de oceaan over voor de lol en ontspanning. Met dus het nodige lawaai en uitstoot. Veel mensen hoor ik praten over weekendje of weekje Milaan, Venetië, Nice of Malaga. Ook tegenstanders van MAA. En de tickets zijn spotgoedkoop. In mijn ogen veel te goedkoop. Europa wil het vliegen eindelijk duurder maken. Heel belangrijk in de strijd tegen klimaatverandering. Dat de trein nu veel duurder is dan het vliegtuig, is belachelijk.
MAA moet inzetten op passagiersvluchten in plaats van vracht
‘Vliegveld Beek’ was vroeger heel populair bij de Limburgers. Je hoorde weinig mensen klagen, ook niet de campinghouders en hoteliers in het heuvelland. Terwijl er toch gevlogen werd met destijds lawaaiige toestellen zoals de Boeing 727 en de eerste types 737, en de DC-9. Mensen pasten hun vakantiebestemming aan, als ze maar vanaf hier konden vertrekken. Voor de zakenmensen was er ook nog de cityhopper naar Schiphol, voor doorreis naar de hele wereld.
Hoewel ik denk dat de meeste Limburgers nog altijd geen problemen met deze regionale luchthaven hebben, is de overlast voor een aantal omwonenden wel degelijk toegenomen, terwijl er minder passagiersvluchten zijn. Dat ligt puur aan het toegenomen vrachtverkeer. Grote kisten uit veelal Arabische landen met bulkvervoer. Die maken een boel kabaal. Zorgen wel voor omzet op de luchthaven, maar toch voor weinig profijt.
De werkelijke oplossing staat helaas nog niet in de vier scenario’s die op tafel liggen bij Provinciale Staten. Maar middels harde aanvullende afspraken kun je daar wel snel naar toe.
Verwijs die zware vrachtvliegtuigen naar Luik dat toch al wil groeien naar maar liefst 200 vluchten per dag (en nacht). Dan ben je verreweg de grootste overlast kwijt. Behalve dan voor het grensgebied rond Eijsden, waar nu al veel last wordt ervaren van Luik. De Waalse overheid gaat daar ook niks aan veranderen. Die is niet geïnteresseerd in samenwerking met de Nederlandstalige buren, zo blijkt telkens weer.
De vrachtfunctie op Maastricht Aachen Airport kun je terugbrengen tot incidentele vluchten bij calamiteiten, hulpvluchten en bij levering van producten voor de regionale markt, bijvoorbeeld voor VDL. Al de rest hebben we hier niet nodig. Dan hoeven er rondom de luchthaven ook niet nog van die nieuwe lelijke pakhuizen (‘dozen’) gebouwd te worden, die ruimte kun je dan voor hightech-bedrijven gebruiken.
En zet vervolgens volledig in op passagiersvluchten voor Europese bestemmingen. Die kun je met moderne, geluidsarme toestellen bedienen zoals de kleinere types van Boeing en Airbus, die stukken stiller zijn dan hun voorgangers. Voor de noodzakelijke verbinding met een of meer grote luchthavens kun je dan binnen tien jaar rekenen op elektrische toestellen. En je kunt klein vliegverkeer ontvangen voor internationale evenementen zoals TEFAF, Pinkpop en topconferenties. Vele vliegen in één klap: veel minder overlast, de regio blijft bereikbaar, de mensen op en rond het vliegveld behouden hun baan. De zo noodzakelijke infrastructuur – in gevallen van crisis – hou je bovendien overeind.
Ik heb de afgelopen weken heel wat criticasters gesproken. Negen van de tien zeggen dat ze tegen een vrachtvliegveld zijn. Als wordt overgeschakeld op passagiers, hebben ze geen probleem met de luchthaven. Welnu, haal die angel dan eruit, dan heb je de opening in de discussie gevonden. Geen hogere wiskunde voor nodig.
Omdat er binnen een maand al een beslissing moet worden genomen vanwege de hoogst noodzakelijke opknapbeurt van de landingsbaan, moet je nu kiezen voor scenario 2 en 3. Maar daar onmiddellijk bij amenderen dat na een overgangsfase van hooguit een paar jaar, wordt overgeschakeld naar het bovenstaande ‘scenario 5’. Dan krijg je niet méér overlast, maar juist veel minder overlast.
Wie dat betaalt? Los van het feit dat infrastructuur iets heel anders is dan een bedrijf dat winst moet maken, komt de klandizie vanzelf. Schiphol kan het passagiersverkeer niet meer aan, de behoefte aan spreiding is enorm. Dan wordt je concurrentiepositie ook veel beter en kunnen de landingsrechten omhoog, zodat er meer geld verdiend wordt. Nú doen die kansen zich voor.
Dus terug naar het oude ‘Beek’ maar dan met modernere, stillere vliegtuigen, bedoeld voor passagiers. Daar kan toch niemand wat op tegen hebben? Op een paar hardliners na misschien, die hier alles dicht willen timmeren, en vervolgens de koffers pakken voor een vliegreis elders.
Jo Cortenraedt
