De fluwelen draperieën, de kristallen kroonluchters, de hoge plafonds met rijke ornamenten, de hoge fauteuils bekleed met rode velours, alles straalt een koninklijke stijl uit. Niet voor niets heet het hotel dan ook Le Royal, aan het strand van Deauville, de chique badplaats aan de Franse Atlantische kust.

De gegoede burgers uit Parijs plegen hier in de weekends te vertoeven, om te vluchten uit het kabaal van hun eigen stad. Het is maar twee uur rijden. Deauville is nog altijd de stad van de beau monde. Ook al als een van de belangrijkste paardencentra van de wereld. Twee gigantische draf- en renbanen liggen hier om de hoek, en overal zie je luxe maneges en paardenstallen.

De prachtige bar die zó als decor in een romantische film dienst kan doen, is qua ambiance en aankleding een belevenis’  

Voeg daarbij de vele villa’s en hotels die in Normandische stijl gebouwd zijn, met hoge spitse daken en in de muren veel eiken houten balken, en je komt al gauw tot de conclusie dat er geen tweede stad als deze in de wereld te vinden is. Zelfs wereldmerken als Hermès en Louis Vuitton hebben zich aangepast en hun intrek genomen in dergelijke Normandische gebouwen, die iets weg hebben van een poppenhuis à la Château Bommelstein.

Aan de kamerprijzen te zien is Le Royal nog altijd de plek voor de welgestelden, want gemiddeld leg je zo’n duizend euro per nacht voor een alleszins luxe kamer neer. Zoals dat in soortgelijke paleishotels in bijvoorbeeld Cannes ook het geval is.

Maar waar het hier in de 20^e eeuw een komen en gaan moet zijn geweest van stijlvol geklede Parijzenaars, zie ik nu vooral luid pratende Amerikanen in jeans en t-shirts. Opvallend is dat tijdens het diner die avond maar vijf tafels bezet zijn. En dat in zo’n grote, majestueuze zaal. Dat geeft een wat leeg gevoel. Je verwacht hier onberispelijk gekleed personeel dat er al decennia werkt, maar in werkelijkheid zijn het enkele jonge, vriendelijke en enigszins verlegen lui die ietwat onwennig de spijzen komen brengen. Het restaurant wordt in de Guide Michelin niet meer genoemd, de inspanningen in de keuken reiken niet verder dan het niveau van een gemiddelde brasserie. Ze vragen voor de gerechten geen gekke prijzen, dus enig zelfbewustzijn is aanwezig.

De prachtige bar die zó als decor in een romantische film dienst kan doen, is qua ambiance en aankleding een belevenis, waarbij de kleur rood extra warmte geeft. Alleen jammer dat er nauwelijks mensen zijn, ondanks het indrukwekkende aanbod aan internationale dranken,

Ongetwijfeld zal het hier in de maand september tijdelijk drukker zijn, als het festival van de Amerikaanse film plaatsvindt, en zo nu en dan ook een beroemde acteur uit Hollywood binnenloopt. Dan is er voor even de oude glans weer terug van het prachtige hotelgebouw, dat in 1913 geopend werd.

Maar helaas is de grandeur van Le Royal door de moderne tijd ingehaald. De welgestelden uit Parijs en andere oorden gaan liever naar de levendige Côte d’Azur of vliegen rechtstreeks naar Dubai, waar de hotels de statigheid van Le Royal weliswaar niet benaderen, maar waar hedendaagse luxe in veelvoud aanwezig is en waar soortgenoten uit heel de wereld hun materiële positie met enig exhibitionisme kunnen tonen.

Op zich verkies ik dan de ingetogen chique uit die 20^e eeuw, mocht ik in die positie verkeren. Maar ik word tegelijk overvallen door ‘weltschmerz’. Of zoals dr. Google het vertaalt: het gevoel van diepe droefheid en als pijnlijk ervaren melancholie ten gevolge van verdriet, ontstaan door de onvolmaaktheid van de wereld. Het gevoel dat de fysieke realiteit nooit de verlangens van de geest kan bevredigen.

Maakt u zich geen zorgen, het gaat verder goed met me. En ik heb er een mooi spannend boek kunnen lezen, in een daarvoor ideaal decor.