Ik heb kort overwogen om deze column door ChatGPT te laten schrijven. Want, deadline nadert, writer’s block neemt toe en de drukte in mijn hoofd ook. Totdat er op LinkedIn een advertentie voorbij flitste, van een bouwbedrijf. Een flatgebouw gehuld in steigers met daarop een gigantisch doek: Hey ChatGPT, finish this building. Briljant in zijn eenvoud. En einde writer’s block.
Uiteraard verandert de weergaloze ontwikkeling van technologie ons werk en ons leven. Ontwikkelingen bovendien die alleen nog maar zullen versnellen, op manieren die ons voorstellingsvermogen te boven gaan. Naar mijn mening zullen die ons echter niet bedreigen, maar versneld op een hoger niveau brengen. Het is de lift nemen in plaats van de trap. En eenmaal boven zullen we toch echt zelf van het uitzicht moeten genieten, dat doet ChatGPT niet voor ons.
We moeten ervoor zorgen dat we flexibel van denken zijn, onze competenties niet vastgeroest en onze nieuwsgierigheid onbegrensd. Dan is er altijd een zinvolle, rendabele bijdrage die we kunnen leveren. We moeten klaar staan voor banen die nog niet bestaan en bereid zijn afscheid te nemen van het bekende. In het Financieel Dagblad las ik over een hogeschool die AI niet buitensluit, maar juist omarmt. Om feedback te laten geven, studenten die van elkaar kunnen leren constructief met elkaar in contact te brengen en door AI een plek in het team te geven. Dat is mijns inziens de juiste route. Je niet afvragen hoe hou ik het buiten mijn wereld, maar juist hoe kan ik het mij ten volle van dienst laten zijn. Naar mijn overtuiging moeten we minder sturen naar inhoud en meer naar competenties en discipline.
Qua discipline kan ik zelf ook nog wel het een en ander leren. Simpelweg doen wat er moet gebeuren, ongeacht meereizende bezwaren of ongemakkelijkheden. Te makkelijk sla ik mijn fitnessrondje over of stel ik dat telefoontje uit naar morgen. Terwijl ik heel goed weet, alleen actie leidt tot resultaat. Overigens leidt alleen maar actie ook weer nergens toe, zo is het natuurlijk ook. Doelgerichte actie, dat is de kunst.
Ik zag laatst een documentaire over Connor McGregor. Hij filmde zichzelf als magere tiener al. Voor de toekomstige documentaire als hij eenmaal wereldkampioen zou zijn. Over ambitie en vertrouwen gesproken. Hij werkte kei- en keihard. En gaf nooit iets of iemand anders de schuld behalve zichzelf. Na een grote nederlaag was zijn analyse dat hij te vaak niet had gedaan wat hij met zichzelf had afgesproken. Zijn les: ‘Als ik zeg ik sta om zes uur op, sta ik om zes uur op, niet om negen over zes. Als ik zeg ik ga twee appels eten dan zijn het er niet een of drie. Als ik zeg ik doe honderd push ups, dan geen negenennegentig. Elke keer als je iets niet doet dat je met jezelf hebt afgesproken, leid je een kleine nederlaag en elke keer als je je aan je afspraak houdt boek je een kleine overwinning. Brandstof voor het nakomen van de volgende afspraak. Het gaat allemaal om commitment.’
Hij inspireerde me. Doelgerichte actie leidt onherroepelijk tot je doel, op enig moment. Mits fully commited. Het juiste commitment brengt je uiteindelijk waar je moet zijn, hooguit enige tijd later dan verwacht.
Het koppelen van blinde ambitie aan realiteitszin, van een goed doordacht plan aan platte actie en van angst aan nieuwsgierigheid. Beginnen ook al heb je geen zin. Doorgaan waar anderen stoppen. En niet stoppen voordat je doel bereikt is. Al die elementen aan elkaar koppelen zonder er ook maar één te kort te doen. Geen eenvoudige opgave, maar wel een inspirerende. Ik ben op zoek naar de sleutel op mijn eigen slot.
Het juiste antwoord heb ik nog niet. Ik zal het ChatGPT eens vragen.
Roger Holtus – CEO Wiertz Company
