Het was de week van de grote schoonmaak in Den Haag, een aantal prominente politieke leiders koos ervoor om hun aftocht aan te kondigen: Mark Rutte, Sigrid Kaag, Wopke Hoekstra, Carola Schouten. En daar zal het niet bij blijven.
Het viel mij vooral weer op dat het woord respect in Nederland steeds minder in zwang is. Het aantal botte reacties is niet te tellen, met name niet op social media. Van Mark Rutte kun je van alles vinden, de man heeft zich in ieder geval vele jaren suf gewerkt, en niet voor zijn eigen portemonnee. Het is blijkbaar moeilijk om daar iets van dank voor uit te spreken.
Nederland is verloederd, het onderling respect is verdwenen
Sigrid Kaag verkoos begrijpelijkerwijs haar gezin boven de politiek, vooral vanwege de schandalige bedreigingen die ze dagelijks krijgt, waardoor ze serieus beveiligd moet worden. We moeten ons als land daarvoor schamen, dat dit soort politici zich niet meer vrij kan bewegen, omdat er zo veel agressievelingen rondlopen die menen dat ze het beter weten, en anderen fysiek proberen de mond te snoeren.
Ik denk dat niet alleen op social media goed te merken is dat enige vorm van fatsoen in de omgang steeds moeilijker te vinden is. Het wordt ook aangewakkerd door de ‘klassieke’ media waarin neutraliteit ver te zoeken is. De hokjesgeest tiert in Nederland welig, van links naar rechts. Je moet bij een bepaald clubje of stroming horen en zodra je daar qua gedachten dan ook maar iets van af denkt te wijken, krijg je de deksel op de neus, dan ben je een afvallige. Dit staaltje van religieus denken wordt steeds dominanter in de politiek en in de journalistiek. Objectieve verslaggeving is blijkbaar niet meer de missie, er wordt vanuit die hokjes vooral activisme verwacht, en menige scribent en presentator voert die missie dan ook uit. Je bent links of je bent rechts, het midden bestaat kennelijk niet. Terwijl naar mijn idee juist een journalist op het middelveld hoort te spelen, zodat hij of zij alle kanten van het speelveld kan overzien.
Dapper vind ik het dat ondanks alle bedreigingen en de reeds aanwezige beveiliging, Dilan Yesilgöz heeft aangegeven de VVD te willen gaan leiden. Je moet er nog maar zin in hebben, terwijl je nergens meer vrij rond kunt lopen omdat ook in haar geval allerlei enge figuren vinden dat ze ‘een lesje’ geleerd moet worden. En merkwaardig om te zien dat deze dame van Turks-Koerdische achtergrond ook alweer allerlei racistische opmerkingen krijgt toegeworpen. In dit geval niet alleen door extreem-rechtse figuren, die daar een handje aan hebben, maar ook door linkse opiniemakers en religieuze types, die vinden dat ze niet deugt omdat ze met een Joodse man getrouwd is en omdat ze als voormalig vluchteling niet voor een strenger asielbeleid mag zijn. Met andere woorden, ze moet zich of aansluiten bij linkse partijen (wat ze in het verleden gedaan heeft) of opdonderen. Haar overstap naar een liberale partij is in de ogen van deze activisten onaanvaardbaar. In dat kader wordt zelfs openlijk haar huidskleur in de haatcampagne ingebracht.
Nederland is verloederd, het onderling respect is verdwenen, je zou er treurig, om niet te zeggen depressief van worden. Deze week hadden we in een van de uitzendingen van ‘De week van André Rieu’ de Kerkraadse zangeres Emma Kok aan tafel. Haar maagfunctie werkt niet, waardoor ze alleen via slangetjes wat voedingsstof binnen kan krijgen. Dan is je fysieke leven heel beperkt. Ze is voor haar leeftijd niet volgroeid door het gebrek aan normaal eten. En wat bleek, op school wordt ze door medeleerlingen ook nog eens gepest omdat ze ‘te klein’ is. Daar krijg ik dus echt maagpijn van.
Máár, ondanks alles toonde zij zich een optimistisch kind dat gelukkig wordt door te zingen en dat met haar speciale stichting ervoor knokt om deze ziekte te lijf te gaan, ook voor al die andere patiënten. Als zij zo moedig en positief blijft, dan kan ik als gezond mens het hoofd niet laten hangen.
Jo Cortenraedt
