Het geheim van André Rieu
Het zal ongeveer het tweehonderdste (of wie weet driehonderste) concert van André Rieu zijn geweest dat ik deze week live meemaakte, deze keer weer op het Vrijthof in Maastricht. Vanaf het Maastrichtse Salon Orkest is de violist met de wapperende haren in mijn leven voorbij gekomen. Ik heb zijn concerten bijgewoond in Melbourne, Tokyo, Kaapstad, Sao Paulo, Mexico-City en God weet nog hoeveel andere steden.
Je weet in grote lijnen wat er komen gaat en toch blijft het de moeite waard, zeker voor het publiek in de zaal dat in de situatie van Rieu meestal een stadion of hal is. Of een plein dus.
Zijn concept is al jaren dood geschreven door veel ‘kenners’, recensenten en andere ingewijden. Maar het is nog springlevend, sterker nog, zijn fans worden steeds jonger. De verwachting dat zijn bejaarde aanhang vanzelf wel zou uitdunnen, is dus niet uitgekomen.
Wat is het geheim? Heel simpel: het bijna kinderlijke maar heel pure enthousiasme van André Rieu zelf, en van zijn vrouw Marjorie, die achter de schermen overal in mee denkt als het gaat om de invulling van het programma. Die twee hebben er gewoon nog altijd de grootste lol in. En dat straalt af op het publiek.
Bij de toegiften stond ik donderdagavond met onze cameraman vlak bij de bühne, en ik zag andermaal een man die op z’n 74e staat te genieten als een kind. En dat terwijl hij tegelijkertijd alles in de gaten houdt en niets aan het toeval overlaat. Hij ziet alles en iedereen, hij is de regisseur van een film waarin hij zelf de hoofdrol speelt.
Het is puur dat enthousiasme dat overkomt bij het publiek. De mensen in een zaal of op een plein voelen of iets gemaakt is of écht. Vergelijkingen met klassieke concerten van bijvoorbeeld de Wiener en de Berliner Philharmoniker hebben geen zin. Dat is een andere afdeling, een ander publiek.
Bij Rieu is het sowieso lang niet allemaal klassieke muziek en op de momenten dat wel klassieke stukken worden gespeeld, krijgen die een smakelijke vlotte saus waardoor ze voor een publiek dat niet getraind is in het luisteren naar zware muziek, makkelijk te verhapstukken zijn. Maar er wordt ook heel ander repertoire gespeeld en die mix zorgt voor een feestavond, waarbij een hele massa uit de bol gaat. Anders dan op Pinkpop maar zeker niet minder sfeervol.
Hij is de regisseur van een film waarin hij zelf de hoofdrol speelt
Die echtheid zie je ook terug bij Emma Kok, een meid die leeft voor haar muziek en daar toch maar heel stoer en vol zelfvertrouwen op 16-jarige leeftijd staat de zingen als een internationale ster. Dat gaat allemaal niet vanzelf, naast talent vereist dit ook veel toewijding.
En Phil Bee, onze ‘Joe Cocker’ uit Mheer, was eveneens puur. Ik ken hem al enige decennia uit een ander leven, maar hij is als een kind zo blij dat hij daar mag staan te zingen op het grote podium op het Vrijthof. Zijn Sweet Caroline ging er bij iedereen in als koek en backstage was Phil bijna buiten adem van de emotie, zo ‘cool’ vond hij het allemaal.
Die sfeer opwekken, dat is veel moeilijker dan het lijkt, maar André Rieu slaagt er telkens weer in. Enerzijds door heel professioneel alles tot in de puntjes voor te bereiden, maar anderzijds door helemaal zichzelf te zijn op het podium. Op die manier is deze succesformule nog lang niet versleten.
